0
Browsing Category

Blog

0 In Blog

Thuiskomen

In het verleden in gesprek met mijn cliënten die een verstoorde relatie hebben met eten‘ kwamen we vaak ook terecht bij ‘het aangepaste zelf’. Kort samengevat gebeurt dat vaak al jong en meestal (maar niet altijd), in relatie met de ouder/ opvoeder. Dit laatste is zo, omdat een kind dan nog in een afhankelijkheidsrelatie zit en om te ‘overleven’ altijd zal doen wat de opvoeder van het kind verwacht. Het klinkt meteen groots en dramatisch, alsof dit per definitie over traumatische heftige gebeurtenissen zou moeten gaan, maar dat is zeker niet zo.

Een simpel voorbeeld is; een kind dat van nature graag buitenspeelt, in bomen klimt, en altijd huppelt door de tuin, vooral in het paadje waar de steentjes liggen. Het gevolg van dat gehuppel is dat de steentjes niet alleen meer op het paadje liggen. Vader, die helemaal niet van rotzooi houdt reageert al schreeuwend door het raam ‘dat ze moet stoppen ‘om altijd maar zo’n rotzooi te maken van de tuin met haar gehuppel en gespring’. Een deels begrijpelijke reactie van deze vader en ook niet meteen erg beschadigend maar het is een voorbeeld van hoe het kind zich daarna minder vrij zou kunnen voelen in de tuin, of daarbuiten, het past zich aan op de wensen van in dit geval de vader. Weliswaar is zijn boodschap van een dubbele boodschap voorzien namelijk: jíj maakt altijd een rotzooi van de tuin én jij met je gehuppel en gespring. Twee dubbele boodschappen die zeker een hooggevoelig kind zou kunnen oppakken als afwijzing: ik doe altijd te druk en ik ben niet goed zoals ik ben (ik moet niet huppelen en springen.)

Het is maar een illustratief en nog relatief onschuldig voorbeeld, maar je zult begrijpen dat een kind dit ‘opslaat’ en naarmate het herhaalderlijk dergelijke boodschappen ontvangt zal het kind aanpassingen doen in het ‘zelf’. Een ander meer beladen voorbeeld is je als als kind bijvoorbeeld ziet hoe je broer altijd de hut kort en klein slaat en je een bange moeder naast je hebt staan. Je zult begrijpen dat dit geen veilige omgeving is om ‘het zelf’ tot volledige ontplooiing te laten komen en te kunnen en durven zíjn. Een kind doet aanpassingen om in meer of mindere mate te overleven, liefde te ontvangen, gezien te worden, en voorzien te worden in levensbehoeften.

Uiteindelijk nemen we natuurlijk allemaal iets mee van onze ouders, opvoeders en omgeving. Het hoeft niet perse altijd (grote of negatieve) gevolgen te hebben om aanpassingen te hebben gedaan als kind of bepaalde dingen van huis uit te hebben meegekregen die van nature misschien niet helemaal aansluiten bij ons unieke zelf.

Vaak zie je dat dat wel het geval is als het kind zich meerdere malen of landurig onveilig heeft gevoeld en niet geleerd heeft onvoorwaardelijk te mogen of kunnen zíjn. Vrijwel altijd zie je dat hier dan op latere leeftijd diverse problemen door kunnen ontwikkelen waaronder een verstoorde relatie met eten.

De functie van bijvoorbeeld ‘overeten’ is vaak ‘meer-ledig’ gevoel van eenzaamheid, boosheid, onveiligheid ‘stillen’. Het gevoel van niet onvoorwaardelijk mogen zijn (zoals hierboven uitgelegd) weg te stoppen. Of dat wat er niet mocht zijn maar wat je niet uit kon of mocht spreken ‘weg te drukken’ of datgene dat je wel voelde maar niet kon dragen (omdat het te verdrietig en te pijnlijk was of te traumatisch) en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Daarnaast speelt ons lichaam of beter gezegd de verbinding met ons lichaam een belangrijke rol in relatie tot onszelf én in dit geval een verstoorde relatie met eten.

Er zijn mensen die het meteen begrijpen als we spreken over; ‘de verbinding met je lichaam of in je lichaam zitten’. Voor anderen klinkt dit als een taal die ze niet verstaan. Sommigen zijn er niet mee opgevoed en hebben dit van huis uit niet meegekregen en anderen hebben door soms traumatische gebeurtenissen geleerd ‘weg te gaan’ uit hun lijf. Om pijn niet te hoeven voelen, als een soort ‘vluchtreactie’. De mechanismes die je in je lichaam opgebouwd hebt, die een lange tijd voor veiligheid hebben gezorgd zoals ook een dwangmatige relatie met eten, bewegingsonrust, tics, lichamelijk onverklaarbare pijn’ houden ook het patroon in stand. Met het patroon doel ik op de manier waarop je je al die jaren ‘staande’ hebt weten te houden.

Door in kleine stapjes bewust te gaan leren voelen wat er gebeurt in je lijf bij bepaalde emoties, spanning, of iets anders én diverse oefeningen die daarvoor zijn kun je uiteindelijk in verbinding leren komen met je lijf. Dat staat hier vrij simplistisch omschreven maar geloof me, als je er geen ervaring mee hebt, of niet weet hoe het is om je ‘veilig te voelen in je lijf’ (zoals voor mij ook gold) dan is dat nog een beste klus, maar eenmaal gevoeld en ervaren, weet ik zeker dat je nooit meer anders wil. Voor dit stuk verwijs ik je graag door naar mijn collega van de MOED-academie haptotherapeut Gonny van Boxtel. Zij kan je als geen ander later ervaren wat ik hier bedoel. Je veilig voelen (in je lijf) is zó’n belangrijk en groot onderdeel in je herstel, eigenlijk gaat het over verbindingen herstellen, verbinding met je oorspronkelijke unieke zelf en verbinding met je lichaam om te ervaren hoe je samen weer thuis kan komen in jezelf!

Ik begeleid je hier graag bij!

Liefs Lottie

0 In Blog

Pijn is niet fijn

Het is iets wat we vaak al leren in onze opvoeding, bijvoorbeeld als je huilde nadat je van je fiets was gevallen, ‘stil maar’ ‘kusje erop en het is al beter’. Of; je hoeft niet te huilen, ‘het valt wel mee’. ‘Het is al over’. Allemaal goedbedoelde uitspraken van ouders die niet willen dat hun kind pijn heeft of huilt. Toch leer je hier en weliswaar in een heel letterlijke zin, dat je pijn snel over moet zijn, dat je misschien niet te lang mag huilen of soms, als je pijn hebt neem je een snoepje, want dat helpt.

Wat ik vaak tegenkom in mijn praktijk is dat mensen nog zonder dat ze het zelf doorhebben, al jong niet geleerd hebben om met pijn om te gaan, of er bij stil te staan. Het enige mechanisme dat men vaak kent is dat pijn niet fijn is én of dat het wég moet. Als we spreken over geestelijke pijn, verdriet over pijnlijke gebeurtenissen, verlies, buitensluiting, geweld, misbruik en trauma, dan is dergelijke pijn voor mensen vaak nog zwaarder om te dragen dan fysieke pijn en kennen ze ook hier maar een mechanisme: ‘het moet weg, het moet ‘uit, ‘ik wil het niet voelen’.

Iedereen heeft zo zijn eigen overlevingsmechanismen ontwikkeld om met moeilijke dingen om te gaan.

Mensen die kampen met een verstoorde relatie met eten zijn heel vaak mensen die niet geleerd hebben om te gaan met emoties. Een simpel maar illustratief voorbeeld daarvan dat al jong begint, is een ruzie op school met een klasgenootje waarna je verdrietig thuiskomt en als antwoord krijgt dat het wel overgaat, terwijl het kind bijvoorbeeld wel erg geschrokken is, of het verdriet of de boosheid heftiger ervaart. Het zou hieruit dingen kunnen leren als: oh, ik moet me niet aanstellen, ik moet niet huilen. Vanzelfsprekend is dat natuurlijk niet na één ruzie al het geval, maar als dergelijke dingen vaker naar voren komen in de opvoeding of op latere leeftijd dan kan je dergelijke mechanismes ontwikkelen.

Mechanismes waarin je leert weg te gaan bij wat je zelf voelt, mechanismes die je leren te vluchten omdat je bang bent van de emotie, of niet geleerd hebt dat deze er mag zijn. Denk daarbij ook aan opvoeders die van hun ouders weer leerden dat je gewoon keihard moet werken voor je geld én ‘niet moet klagen maar dragen’. Ook dit zijn overtuigingen die aan ons als kinderen meestal bewust of onbewust worden doorgegeven. Deze mensen hebben de lat altijd hoog liggen voor zichzelf en gaan bijna dagelijks over hun eigen grenzen, vaak nog zonder het te voelen. Ook hier wordt op langere termijn een basis gelegd waaruit op latere leeftijd een burn-out zou kunnen ontstaan.

In alle gevallen gaat het steeds over het ‘niet volledig mogen ‘zijn’, ontkend worden in je gevoelens, wegstoppen van gevoel, gevoelens zijn niet belangrijk en bovenal weggaan van dat wat je voelt en wie je bent. Je wordt een aangepaste versie van jezelf.

De afgelopen weken ontmoette ik ook weer een aantal clienten in mijn praktijk die een verstoorde relatie met eten hebben en mij vertelden over bepaalde gebeurtenissen in hun leven waar ik kippenvel van kreeg. Ik vroeg bij een ieder opnieuw naar, hoe ben je er toen mee omgegaan, weet je nog wat je toen voelde, kun je je herinneren dat je verdrietig bent geweest en hoe je hiermee omging en meer van dat soort vragen. Bijna een op een wisten ze die vragen niet te beantwoorden. Het was soms echt een tijdje stil. Geen idee eigenlijk, of ik kan het me niet meer herinneren, of; ‘ik ben gewoon doorgegaan’. ‘Of ik ben gewoon keihard gaan werken, en dat heeft me er doorheen gesleept’.

Als je ze vervolgens vraagt of ze terug kunnen halen waar deze ‘verstoorde relatie met eten’ begonnen is, dan kunnen ze vaak wel verwijzen naar heftige gebeurtenissen in hun leven.

Waar ik binnen mijn praktijk met mensen steeds opnieuw naar op zoek ga is: wie ben je, wat heb je (vroeger) over jezelf geleerd, hoe ga je met emoties en gevoelens om, en hoe kun je dat anders leren doen. Ik praat nooit met mensen over eten, wát ze eten, hoeveel ze eten. Ik sta met ze stil en maak inzichtelijk wat er gebeurt en welke patronen er onder liggen, om dit vervolgens kleine stapjes doorbreken. Hoe kun je beter leren voelen wat er gebeurt. Waar voel je dat in je lijf? Het gaat veelal om dúrven bewust worden.

Loop jij al jaren (in het geheim) te vechten met jezelf en speelt je relatie met eten een te grote rol? Voel je vrij om dan contact met me op te nemen voor een coachingssessie. Ik help je graag én ik weet hoe het is. Ik vocht zelf ruim 20 jaar met een eetstoornis. Dus schaam je niet, bevrijd jezelf!

Liefs Lottie

Nb: Je kunt starten met individuele coaching bij mij in mijn praktijk, maar zoals bekend start in mei ook onze nieuwe training ‘een verstoorde relatie met eten’ vanuit de www.moed-academie.nl een prachtig nieuw compleet concept, dus ook voor die optie zou je kunnen gaan.

Informeer gerust naar de mogelijkheden: info@lottiemaejones.nl of 0624251973 (appen mag ook).

Hoe dan ook: je bent welkom!

 

0 In Blog

Het hongerige kind

Vroeger kreeg ik vaak te horen: je hebt geen rem, je bent verslaafd aan eten, ‘veelvraat’ en zo kan ik nog wel even doorgaan. Op mijn zesde jaar kwam ik bij een dietiste terecht. Als ik wat zou afvallen dan zou ik nieuwe kleren krijgen. Dat klonk wel leuk. ‘Die mevrouw’, (de dietiste) die kon mij daar bij helpen. Wat volgde was een eetschema waar ik me aan moest houden. Al heel gauw kreeg ik in de gaten dat ik ergens ‘ja’ op had gezegd waarvan ik de gevolgen niet had overzien. In eerste instantie hield ik me aan het eetschema en verloor ik ook gewicht. Toch vond het autonome kind in mij, met een behoorlijk groot rechtvaardigheidsgevoel dit ‘niet eerlijk’.

Ik wilde niet als enige hoeven opletten wat ik at en niet zelf kunnen kiezen wat ik wilde eten. Gevoelsmatig werd ik strikt begeleid. Wat betekende: als mijn hand al een keer extra uitzwaaide naar zoet-beleg, dan werden van links direct de vleeswaren en ‘milner 30+ rubber’ naar voren geschoven. Hierdoor werd geen enkele eetsituatie in de daarop volgende 20 jaar nog ontspannen. Ik moest eten wat me was voorgesteld, of ik dat nou wilde of niet. Daar begon het stiekem eten. Deels vermoed ik vanuit een stukje ‘rechtvaardigheidsgevoel’ maar voornamelijk doordat ik honger ervaarde.

Tot op de dag van vandaag begrijp ik geen enkele dietiste die een kind van 6 (of 7,8,9,10,11,12,13,14,15,16) onder begeleiding zet van een voedingsschema om af te vallen. Dat je gebeld wordt door ouders en dat je dan zegt; ‘is goed ik help je wel je kind te laten afvallen’….

Wat mij betreft zou het enige juiste zijn: bevraag die ouders eens. Waarom zou het kind een neiging hebben tot ‘over-eten?’ Is het écht nodig een kind op dieet te zetten (als er geen sprake is van medische aandoeningen, allergiëen of intolleranties), heeft het kind de hulp nodig of de ouder(s)? Ohja; en als die ouders ‘geen idee’ hebben, bevraag dan het kind, of maak een aparte afspraak met het kind, laat het kind meedenken, meebeslissen… maar ook vanuit mijn achtergrond als pedagoog vind ik een kind op dieet echt een ‘no-go’.

Als ik nu terugdenk aan hoe ik als kind was durf ik zonder twijfel te stellen dat ik honger leed. Ja! Alleen ging het om een honger die ik toén enkel dacht te kunnen stillen met eten. Ik leed aan innerlijke honger. Ik ervaarde jarenlang geen veilige omgeving. Ik ervaarde (fysiek) geweld, onveiligheid en intimidatie. Ik voelde me verschrikkelijk eenzaam en liet het wel uit mijn hoofd dit met anderen te delen.

Enerzijds omdat ik het nooit geleerd heb en anderzijds omdat ik leerde ‘uit mijn lichaam te treden’ op het moment dat ik pijn ervaarde. Ik ben letterlijk járenlang niet ‘aanwezig’ geweest in mijn lijf. Terugkijkend is dit voor mij een van de redenen geweest waardoor ik nooit een ‘vol’ gevoel had. Ik zat met mijn energie nooit lager dan ongeveer mijn schouders. Voor diegenen die echt geen idee hebben waar ik het over heb: een aantal jaren geleden had ik ook geen idee gehad, maar er ligt voor mij een wezenlijk antwoord op herstel.

Je kunt wel snáppen wat de functie van (over-) eten voor jou betekent, en dus nu nieuwe keuzes maken als volwassene; het is niet afdoende. Ik heb zeker 20 jaar mijn leven geleefd vanuit mijn hoofd, ondanks dat ik zo gevoelig ben. Ik bleef overeind door niét naar binnen te keren. Door afleiding, hard werken en met ‘tig-dingen’ tegelijk bezig te zijn. Als ik dat deed: dan ging het prima en als ondersteunend medicijn over-at ik en dat was nodig, want de onrust in mijn lijf was er ondanks alles áltijd.

Ik voelde me jarenlang een hongerig kind, op zoek naar onvoorwaardelijke liefde, acceptatie, affectie en veiligheid. Ik voelde me tevens een slapjanus, die altijd weer aankwam als ik was afgevallen. Het zat hem niet in discipline. Het zat hem in de mechanismes (ook lichamelijk) die ik jarenlang niet waarnam én waar ik van weg bleef, om niet te hoeven voelen. Ik was niet alleen letterlijk altijd op pad, ik was bovenal nooit thuis in mezelf. Ik leer nog steeds elke dag, meer verbinding te maken in mezelf en het autonome kind in mij, zoekt tevens haar weg in muziek, schrijven, zingen, en theatermaken. Allerlei creatieve aspecten die ook voedend zijn en bijdragen.

Ik weet nu dat ik het ‘hongerige kind’ in mij moet ‘voeden’, en dat ik haar niet meer alleen ‘thuis’ wil laten, ze is lang genoeg alleen geweest.

Lottie.

0 In Blog

Ik weet hoe het moet.

Sinds vandaag zit ik dus ook op ‘Clubhouse’, een social media-app die zich puur focust op het voeren van constructieve gesprekken. Alles draait om live audio. Sinds een paar uur ben ik in diverse ‘Rooms’ geweest en aan eentje heb ik zelfs deelgenomen. Hoewel ik sceptisch was; zo van ‘weeeeer iets dat je bij moet gaan houden’  blijkt die vooringenomenheid niet terecht. Ik krijg er energie van, het inspireert en het in contact komen met gelijkgestemden gaat razendsnel! Ik zou het iedereen aanraden. Wat me óók opvalt, en wat me dan weer iets minder trekt, is dat er ook veel mensen een ‘room’ opzetten die daar voor keiharde business zitten. Is dat erg? Nee, dat is mijn inziens niet erg. Ik denk dat dat mag, maar waar ik wel een kéiharde allergie voor heb is voor mensen die andere mensen lijken te willen vertellen; hoe je gelukkig wordt, hoe je succesvol wordt, doen alsof zij weten hoe je rijk wordt enzovoorts. Het is niet nieuw; al behoorlijk wat jaren zijn er ook steeds meer seminars van mensen die vertellen hoe je met ‘omdenken’ of enkel op ‘het brein’ succes behaald.

Ik vind dat moeilijk en ik ga er slecht op. Ik denk dat iedereen op zijn of haar manier altijd ‘op zoek’ is. Op zoek naar (nóg meer) inkomen, (nóg meer) geluk en (nog meer) succes. In onze maatschappij doen we zóveel dingen vluchtig, gehaast zonder al te veel aandacht. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de vogels die bij thuiskomst in je tuin zitten. Zie je ze nog wel eens? Heb je óóg voor de kleine dingen om je heen? Ben je je bewust van waar geluk voor jou eigenlijk uit bestaat?

Toen ik revalideerde van een ongeluk en ik op sommige dagen náuwelijks 5 minuten kon zitten leerde ik, hoewel ik daarvoor al een groot natuurliefhebber was, nóg meer te genieten van de hele kleine dingen. Als ik ’s Ochtends op mijn toch al niet al te grote balkon plaatsnam, mét mijn Latte Machiatto en ik zag een paar vogels bezig in de tuin onder mij dan betrapte ik mezelf op een glimlach. Of de vlinder die soms plotseling verscheen op de stoel die tegenover me op het balkon stond. Het klinkt misschien pathetisch, maar op dat niveau leerde ik schoonheid én geluk weer om me heen te zien. Ook tijdens de eerste lockdown heb ik, veel foto’s gemaakt van kleine ‘natuurgelukjes’ zoals twee lieveheersbeestjes die de liefde bedreven en een slak die onverstoorbaar onderweg was. Dat is voor mij een mooie wereld en tevens een wereld waar ik veel symboliek in vind. Ik google echt niet elke vogel op zijn symboliek, maar als een koolwitje meerdere keren bij je aan de binnenkant op de voordeur verschijnt en diezelfde week nog 2 keer op je hand gaat zitten, dan ervaar ik dat als een cadeautje én een boodschap.

Enfin; wat ik dus zeggen wilde. Ik vind het tof om anderen te kunnen helpen, inspireren, motiveren of coachen om zelf bewust te worden van wat voor hen geluk betekent Om hen te helpen luisteren naar hun hart. Daar word ik blij van, maar nooit vanuit de positie; koop nu mijn e-book want dat zal je helpen in 100 dagen succesvol en gelukkig te worden. Nou heb ik ook geen e-book (nog niet ;)) maar zoiets dergelijks zou ik echt nooit doen. Waarom zou jij zo graag anderen willen vertellen ‘hoe het moet’ en doen alsof jij de wijsheid in pacht hebt, en ondertussen maar roepen; ‘volg me even op mijn account, dan stuur ik je de link naar mijn e-book’. En weer een volger erbij, en een grotere business… Slimme, snelle marketing, JA, maar niet mijn vorm van marketing. Ik wil anderen hun eigen ontwikkelingsproces niet ontnemen en al zeker niet doen alsof ik het allemaal weet. Ik denk dat een ander jou nooit kan vertellen hoe jíj gelukkig wordt en wat jóuw weg naar succes is en dat jij dat ook niet zou moeten geloven, noch dit geluk laten afhangen van andermans e-boeken. De enige die jou gelukkig kan maken ben je zelf! Het leven is een reis, doelen en wensen hebben mag, maar vergeet niet onderweg een beetje om je heen te kijken en te genieten van de vogels in je tuin.

Lottie

0 In Blog

International Womensday

Op deze dag wil ik graag stil te staan bij álle vrouwen die in hun leven te maken hebben gehad met onderdrukking of intimidatie in welke vorm dan ook.

Vandaag is mijn hart bij de meisjes die op dit moment in een onveilige (thuis)situatie zitten en die vanwege de getroffen corona-maatregelen nauwelijks een kans zien om deze situatie éven te kunnen ontvluchten.

Vandaag is denk ik aan alle vrouwen die nog dagelijks kampen met de gevolgen van mishandeling en intimidatie en hun zoektocht naar vrijheid.

Vandaag in het bijzonder wil ik álle vrouwen laten weten; waar je ook bent, wat je ook (al die jaren) gehoord hebt, wát je ook hebt moeten doorstaan of waar je vandaan komt, je bent waardevol of én volwaardig! Laat niemand jou het eeuwige zwijgen opleggen.

Zoek hulp, in wélke vorm dan ook, je bent het waard om voor te vechten.

Liefs Lottie Mae Jones

 

0 In Blog

Mooiste droom!

Vandaag is de dag waar ik al een tijdje naar toegeleefd heb. Ruim vier jaar om precies te zijn. Vandaag is de dag dat ik aankondig dat ik met mijn bedrijf ‘LIKE A LOT’ een doorstart maak in mei. Dit nadat ik lang revalideerde van een ongeluk. In deze periode was het maar zeer de vraag of ik mijn werk als zzp-er wel terug op zou kunnen pakken omdat ik op sommige dagen nog geen 5 minuten achter elkaar kon zitten en men mij niet kon vertellen hoé en in wélke mate ik zou herstellen.

Ik heb kéihard gewerkt en lieve mensen, het was loodzwaar, maar ‘here I am’….. ready to start over, ready to chase my dreams’. Ik ben mijn lieve behandelaars die nóóit op hebben gegeven zelfs als ik dat wel deed, enorm bedanken voor hun onwaarschijnlijke, liefdevolle én niet-in-woorden-uit-te-drukken inzet en begeleiding rondom mijn revalidatie!

Vandaag laat ik met super veel trots de vernieuwde website van LIKE A LOT zien met nieuwe plannen én dromen, óók voor jou! Ik heb geleerd dat we niet weten wat morgen brengt en dat je daarom vandáág je mooiste leven mag leven én dat je áltijd mogelijkheden én kansen hebt in welke situatie ook. Of je nou een helpende hand, een luisterend oor óf iemand nodig hebt die met je meekijkt naar hoe we jouw mooiste droom waar kunnen maken; ik help je graag!

Speciale dank aan Imke Jacobs voor het upgraden van mijn logo van toén naar nu; Esther van den Borne voor de toffe foto’s en je snelle schakelen, Ilse Hakse; zonder jou had deze a-technische nit-wit deze site nooit de lucht in gekregen!

Liefs Lottie

0 In Blog

Lief mijn Lijf – Wendy

Wendy Hartgers-Schenkels (45) kende als kind een onveilige thuissituatie, waardoor ze probeerde zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Ze zag haar dikke lichaam als een manier om minder zichtbaar te zijn. Want, zo was haar invulling, mensen kijken toch niet graag naar dikke vrouwen. Anderzijds voelde ze dat ze niet te veel ruimte in mocht nemen, omdat ze als dikke vrouw minder waard zou zijn om naar te luisteren en dat ze had gefaald, omdat het haar maar niet lukt om af te vallen en een ‘normaal’ gewicht te bereiken. Binnenkort laat ze zich onderzoeken op lipoedeem.

Waarom wilde je graag meedoen aan de rubriek ‘lief mijn lijf’?

Waarom ik bij de eerste zin van de oproep, eigenlijk al meteen wist dat ik moest reageren, is dat ik het afgelopen jaar een voor mijzelf een supergrote stap heb gezet op het gebied van zichtbaarheid en dat is het starten van mijn eigen bedrijf. Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om meer van mezelf te laten zien. Ik vond mezelf niet waardevol genoeg, omdat ik dik ben. Ik had het idee dat ik eerst 30 kilo zou moeten afvallen, voordat ik het leven zou kunnen leven waar ik van droomde.

Ik begeleid in mijn bedrijf vrouwen die, net als ik, worstelen met hun lichaamsbeeld en met eten. Speerpunten in de begeleiding zijn dat vrouwen meer contact en compassie gaan voelen met hun lichaam en een meer ontspannen relatie met eten kunnen ontwikkelen. In mijn bedrijf komen mijn persoonlijke geschiedenis en mijn psychologie achtergrond heel mooi samen. Ik heb mijn bedrijf Lief je Lijf genoemd. Geheel aansluitend bij de boodschap die ik in deze rubriek Lief mijn Lijf kan delen. Dus heb ik besloten om hier met zwetende handjes mijn persoonlijke verhaal met je volgers te delen. Hoe spannend ik het ook vind om mezelf hiermee te laten zien. Ik laat mij niet meer tegenhouden door mijn angst om zichtbaar te zijn. Ik wil mijn verhaal met anderen delen, zodat zij zich er ook in kunnen herkennen en erkenning voelen voor wie zij zijn.

Wie ben jij als persoon? Wat maakt jou nou echt jou?

Ik ben iemand die in een groep niet snel op zal vallen. Ik hou me in eerste instantie vaak op de achtergrond. Ik kan goed luisteren en situaties goed aanvoelen. Als ik iets belangrijks te zeggen heb, dan doe ik dit wel. Wat ik zeg, zet mensen vaak wel aan het denken en er wordt dan ook goed naar me geluisterd. Als ik me op mijn gemak voel in een groep of situatie dan kan ik meer mijn plek in gaan nemen en sta ik bekend om mijn wat sarcastische humor en mijn harde, aanstekelijke lach.

Wat vind je mooi aan jezelf en waar ben je minder tevreden over?

Ik vind dat ik een mooie uitstraling heb. Ik kan anderen aansteken met mijn open blik en sprankel in mijn ogen. Ik vind mijn rondingen mooi, ik heb een wat smallere taille en grote borsten en billen. Ik draag graag jurkjes die mijn rondingen wat meer accentueren. Ik heb veel moeite met mijn benen. Ik heb hoogstwaarschijnlijk lipoedeem (nog niet door een arts gediagnosticeerd) en hierdoor heb ik bobbelige dikke benen die ook nog heel zwaar aanvoelen en pijnlijk zijn. Ik draag hierdoor geen korte broeken of rokjes.

Heb je te maken met vooroordelen, zo ja welke en wat vind je de lastigste vooroordelen?

Het is niet zozeer dat mensen mij direct aanspreken op mijn gewicht. Ik merk dat dit als je wat ouder wordt, minder gaat spelen tussen vrouwen onderling. Of ik heb een groep mensen om me heen verzameld die mij accepteren zoals ik ben. Natuurlijk merk ik in de buitenwereld (buiten mijn persoonlijke kring) dat er nog gevoel vooroordelen leven over dik zijn. De lastigste vooroordelen vind ik dat vrouwen die dik zijn lui, minder intelligent, ongezond, onverzorgd zouden zijn. In de maatschappij leeft nog steeds het beeld dat dik gelijk staat aan minderwaardig. Dat is ook het beeld wat lange tijd in mijn eigen hoofd heeft geleefd. Dat krijgen we vanuit alle kanten mee vanaf onze kindertijd door media, in onze opvoeding, in het contact met leeftijdsgenootjes.

Als degene die jou veroordeelt of iets naars toewerpt tot bezinning zou komen en in oprechtheid naar je zou luisteren, wat zou die dan van je te weten komen?

Die zou zien dat ik naast dat ik dik ben, in heel veel dingen lijk op ieder ander mens. Dat ik een intelligente vrouw ben die naast haar eigen bedrijf haar gezin in goede banen leidt, die qua gezondheid wel wat worstelingen heeft, maar die verder een gezond leven leidt, zich goed verzorgd en zich net zo kwetsbaar voelt als ieder ander mens.

Sommige mensen met overgewicht hebben een verstoorde relatie met eten, anderen hebben een lichamelijke aandoening, soms allebei, is daar bij jou sprake van?

Eten is voor mij lange tijd een manier geweest om met mijn emoties om te gaan. Als ik me verdrietig, eenzaam of boos voelde, me verveelde of zelfs als ik heel blij was. Ik liep dan, meestal ’s avonds, steeds op een neer naar de koelkast om van alles te zoeken. Vaak haalde ik geen chips of snoep in huis, of liet ik die verstoppen door mijn man, zodat ik dat in elk geval niet zou eten. Ik verstopte dan wat ik zat te eten achter het kussen als een van mijn dochters nog even naar beneden kwam en stopte de wikkels onder in de pedaalemmer. Uiteindelijk voelde ik me na alles wat ik had gegeten nog niet vervuld. Dat kwam aan de ene kant, omdat ik niet had gegeten wat ik echt lekker vond. Maar zeker ook omdat ik geen aandacht had gegeven aan wat ik echt nodig had. Dat was vaak niet voedsel, maar dat was iets heel anders. Bijvoorbeeld een knuffel omdat ik me verdrietig of eenzaam voelde, delen waar ik werkelijk mee zat of kijken wat ik echt wilde doen als ik me verveelde.

Ik heb geleerd dat mijn emoties er gewoon mogen zijn, ook al kan dat soms pijnlijk zijn om te voelen. En daarvan leerde ik ook dat als je aandacht besteedt aan gevoelens, ze ook wel weer wegtrekken. Soms gebeurt het nog steeds; dan word ik me opeens bewust dat ik weer op en neer aan het lopen ben naar de keuken. Meestal in dat uurtje net nadat de kinderen in bed liggen. Dan ben ik moe en overprikkeld, weet ik niet zo goed waar ik behoefte aan heb en zit ik meestal op de bank te ‘Netflixen’. Ik herken het nu meestal wat sneller. En ik zorg er voortaan ook voor dat ik altijd juist in huis heb wat ik heel erg lekker vind. Dan neem ik een stukje Tony’s Chocolonely donkere melkchocolade en dan geniet ik daar extra van. Dan voel ik me na dat stukje ook verzadigd en ga ik niet nog van alles eten waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb.

Zoals al eerdergenoemd, heb ik tevens hoogstwaarschijnlijk lipoedeem. Een paar jaar geleden las ik hierover een blog op Facebook en toen vielen een hele boel stukjes in elkaar. Ik ben bij een oedeemtherapeut geweest en die zag wel alle kenmerken, maar na een aantal keer daar te zijn geweest, heb ik besloten mijn kop in het zand te steken. Want dat deed ik altijd met ‘slecht nieuws’. En dit keer heb ik dat een aantal jaren volgehouden.

Lipoedeem is een chronische aandoening, die ook wel bekend staat als pijnlijk vetsyndroom. Hierbij ontstaan grote hoeveelheden ongelijkmatig verdeeld vet onder de huid van de heupen, dijen, knieën, onderbenen en ook soms de armen. De vetcellen trekken vocht aan en houden dit vast. Dit alles leidt tot een pijnlijk, gezwollen gevoel, een sterke gevoeligheid voor druk van buitenaf, snel vermoeid zijn en moeite met lichamelijke inspanning. Daar komen bij mij de zware benen van en de gewrichtsklachten en vermoeidheid die ik mijn lichaam ervaar. Ik heb twee weken terug besloten mijn kop uit het zand te trekken en heb een afspraak staan bij de huisarts om hiermee volgende stappen te zetten.

Vaak is er ook een achterliggend verhaal dat je letterlijk met je meedraagt. Herken je daar iets in en wat wil je hierover delen?

Ik ben iemand die haar hele leven al aan het stoeien is met zichtbaar zijn. Als kind probeerde ik zoveel mogelijk onzichtbaar te zijn, niet op te vallen. Dat was is een onveilige thuissituatie de veiligste keuze, maar ook op school voelde ik al heel vroeg dat ik anders was dan anderen. Leeftijdsgenootjes waren met heel andere dingen bezig dan ik. Vanaf mijn puberteit heb ik mijn vetlaagjes om me heen gebouwd als beschermlaagjes die als buffer werkten om me te beschermen tegen de buitenwereld, die naar mijn gevoel, vrij hard was. Ik wilde aan de ene kant wel gezien worden, maar voelde me niet echt de moeite waard om door anderen gezien te worden.

In mijn volwassen leven heb ik mezelf wel steeds een beetje meer laten zien. Ik heb psychologie gestudeerd en ben als psycholoog gaan werken, heb lieve vriendinnen om me heen gekregen, ik heb vriendjes gehad en ben uiteindelijk getrouwd en heb twee dochters gekregen. Toch heb ik er nog lange tijd voor gekozen om mijn gevoelens zoveel mogelijk naar de achtergrond te verplaatsen. Ik zag mijn dikke lichaam als een manier om minder zichtbaar te zijn. Want, zo was mijn invulling, mensen kijken toch niet graag naar dikke vrouwen. Aan de andere kant voelde ik altijd dat ik als dikke vrouw te veel ruimte innam. Letterlijk als je bijvoorbeeld in de trein naast iemand anders wilt gaan zitten of als je je in een te krap stoeltje probeert te wurmen op een terras. Maar nog veel meer op een diepere laag; ik voelde dat ik niet te veel ruimte in mocht nemen, omdat ik als dikke vrouw minder waard zou zijn om naar te luisteren. Dat ik had gefaald, omdat het mij maar niet lukt om af te vallen en een ‘normaal’ gewicht te bereiken.

Je hoeft natuurlijk niemand iets te bewijzen, noch te overtuigen, maar als je tegen al die mensen die jou in jouw leven veroordeeld hebben op basis van je rondingen zou mogen zeggen wat zou dat dan zijn?

Ik zou ze willen meegeven hoe schadelijk het kan zijn voor het zelfvertrouwen van kinderen, jongeren en zelfs volwassenen om te oordelen alleen op zo’n klein stukje van hen, namelijk gewicht en lichaamsvorm. Deze oordelen zorgen ervoor dat de relatie met hun lichaam en met eten al vanaf jonge leeftijd kan worden verstoord. En dit heeft vaak tot resultaat dat ze alleen maar meer aankomen, door het vele jojo-en. Ik wil anderen vooral laten horen dat een mens uit zoveel meer bestaat dan wat we aan de buitenkant zien. Als je de tijd neemt om iemand echt te leren kennen dan zie je pas wat meer van hoe iemand is.

Wat zou de maatschappij naar jouw mening moeten weten over mensen met overgewicht en wat is nog te veel onderbelicht?

Dat al die eetregels, dieetboeken en afvalprogramma’s over het algemeen alleen maar leiden tot meer eetbuien, emotie-eten, schuldgevoel en schaamte. Als vrouwen hun relatie met eten willen herstellen, dan is het heel erg belangrijk dat ze de relatie met hun lichaam herstellen. Dat betekent dat ze meer contact maken met hun lichaam en compassie gaan voelen met zichzelf en hun lichaam. Dat is een voorwaarde om weer vertrouwen te gaan ervaren in je lichaam op het gebied van eten. Dat je gaat voelen wanneer je honger hebt en verzadigd bent. Wat je lichaam wil eten en nodig heeft.

Wat vind je van de term ‘bodypositive’ en heb je er wat aan?

Ik kan me helemaal vinden in de body positivity movement. Naar mijn gevoel is het nodig om een groep te hebben die zichzelf laat zien in alle vormen en maten. Een groep die op de barricades gaat staan om de rechten voor dikke mensen te verbeteren. Die het beeld willen veranderen wat veel mensen van dikke mensen hebben, door te laten zien dat dik ook gezond en prachtig kan zijn. Tegelijk volg ik heel graag mensen die hun worstelingen laten zien en hun kwetsbaarheid tonen. Dat past bij de manier waarop ik zelf meer zichtbaar probeer te worden via social media.

De term bodypositive daar heb ik wel een tijdje mee geworsteld. Of ik deze term ook in mijn bedrijf wilde voeren bijvoorbeeld. Het lijkt alsof we allemaal helemaal blij moeten zijn met hoe ons lichaam eruit ziet, terwijl het voor velen van ons natuurlijk veel genuanceerder ligt. Ik zie echter ook dat de term bodypositivity steeds gangbaarder wordt en dat wat het inhoudt daardoor ook wordt verspreid. Dus voor mij staat het nu gelijk aan dat ieder lichaam respect verdient, ongeacht hoe het eruit ziet. 

Kun je zeggen dat je blij bent met je lijf zoals dat nu is/ waarom wel waarom niet?

Ik worstel nog steeds regelmatig met hoe mijn lichaam eruit ziet. Ik denk dat dit altijd wel zo zal blijven, dat zijn gedachtes en gevoelens die zo diep geworteld zitten. Die gaan niet helemaal weg. Het verschil is dat ik de gedachtes en gevoelens eerder herken en ze dan ook steeds meer kan zien als gewoon gedachtes en gevoelens, in plaats van als de waarheid. Ik kan ernaar kijken en zien dat ze me niet helpen in het doen van de dingen die ik wil doen. Ze willen me vaker juist tegenhouden en zorgen dat ik me weer wil verstoppen. Ik zie nu dat ik de keuze heb om er wel of niet naar te luisteren. En soms kies ik ervoor om me even te verstoppen, als dit even nodig is om op te laden, of als ik gewoon niet anders kan. En steeds vaker kies ik ervoor om me te laten zien, in al mijn kwetsbaarheid en kracht. Ik zie ook dat ik zoveel meer ben dan mijn lichaam. Ik heb de wereld ook van alles te bieden. Ik ben het waard om liefde te ontvangen van mijn dochters, mijn man en familie en vrienden om me heen. Ik verdien respect, net zoals ieder ander mens dat verdient.

Wat is jouw mooiste droom voor jezelf?

Ik wil groeien in zichtbaarheid. Dat zit in heel kleine dingen, zoals dat ik nog meer mijn onzekerheden, mijn twijfels en mijn visie op het leven durf te delen met de mensen om me heen. Dat ik misschien wel echt een keer die toneelgroep ga zoeken en het podium op durf te gaan, maar ook zeker in mijn werk. Ik wil zichtbaar worden voor een grote groep vrouwen die worstelen met hun lichaam en met eten en wil met hen delen hoe ze stappen kunnen zetten naar meer contact en compassie met hun lichaam en hoe ze op een meer ontspannen manier met eten kunnen omgaan. Ik wil vrouwen begeleiden en een verschil maken op het gebied van de relatie met hun lichaam en eten. Ik wil mezelf laten zien via (social) media en met mensen in gesprek gaan over dit onderwerp.

Maak je die droom waar/ werk je daaraan? Waarom wel of niet?

Ik ben hieraan zeker aan het werken. Met kleine stapjes, durf ik steeds een beetje verder uit mijn schulp te kruipen. Ik ben hierin nog zoekende, welke manier past het beste bij mij. Het geeft me een gevoel van vrijheid om het steeds wel te durven. Om wel mezelf te laten zien. Dan ben ik daarna zo trots op mezelf. En tegelijkertijd vind ik het heel spannend natuurlijk. Maar dat hoort er ook bij.

Wat is je hartenwens voor andere mensen met of zonder curves?

Mijn hartenwens voor andere mensen is dat we elkaar de tijd en aandacht geven om elkaar echt te leren kennen. Dat we verder kijken dan de buitenkant en gaan zien dat ieder mens iets unieks heeft. Maar nog belangrijker, hoe we in de basis allemaal zoveel op elkaar lijken. Als we elkaar een kans geven, kunnen we ons vaak in elkaar herkennen. En herkenning leidt bij beide partijen vaak tot een gevoel van erkenning, van gezien en gehoord worden.

Als we ons wat meer zouden focussen op de overeenkomsten dan op de verschillen, dan zou, naar mijn mening, de wereld van binnenuit kunnen worden veranderd.

Wil jij een keertje kennismaken met Wendy als bodypositive psycholoog? Ga dan naar www.liefjelijf.nl

Interview: Lottie Mae Jones
Foto’s: Eigen beeld/ www.liefjelijf.nl
0 In Blog

Chase your Dreams!

Leef niet in het verleden, leef niet in de toekomst, leef vandaag. Dat is een van de levensmotto’s die ik voor mezelf probeer uit te dragen en soms is dat meer uitdagen! Want het is makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent natuurlijk geen onbeschreven blad, en altijd gevormd door bepaalde dingen uit het verleden. Dat is bij mij ook zo. Toch geloof ik dat hoe dat je ook gevormd heeft, het nooit je dromen in de weg mag en kan staan. Jouw dromen, zijn er om uit te laten komen. Ik geloof dat als je iets wilt dat je dat kunt. Ongeacht je verleden.

Toen ik deze rok tegen kwam op de webshop van Happy Size wist ik meteen DIT IS MIJN ROK! Ik vind de stoere letters op de plissé rok, die toch iets klassieks kan hebben door z’n plooien een toffe combinatie! Zoals jullie weten houd ik van printjes combineren en dus koos ik voor een zijden panter topje dat heel mooi aansluit ook onder de armen en om de borst, met daarop de bloemenblazer, allemaal uit de webshop van Happy size!

Op het laatste moment vond ik ook nog dit rode gaas-topje, met de tekst no-pictures! Dat is natuurlijk een must-have voor een selfie-queen! Zelfspot blijft ook belangrijk! De top zit super en je kunt hem zowel met een rood als een zwart hemdje leuk dragen!

Ik voel me er blij in. Voel jij je blij in wat je draagt en; jaag jij je dromen na? Wat houdt je tegen!?

Leuk om van je te horen!

Liefs Lottie

 

0 In Blog

Curvy Supermodel

Afgelopen maandag was de eerste uitzending te zien van Curvy Supermodel, een soort follow up van het programma ‘Hollands Next Top Model’ maar dan voor de curvy variant. Ik was benieuwd naar het programma en ik vermoedde tevens een behoorlijke discussie nadien omtrent de mate van curves. Ik moet je zeggen dat ik na het zien van de eerste uitzending kan zeggen dat ik het behoorlijk integer gemaakt vind. Ik wist vooraf natuurlijk wel dat de meiden die geselecteerd zouden worden geen maatje 46, 48 of 50 zouden hebben. Zover zijn we gewoon nog niet en daar moet je vind ik niet te verbitterd over doen.

De modellenwereld kende vroeger enkel de maatjes 32/34/36 en het feit dat er inmiddels ruimte is voor een programma met meer rondingen, ook al zijn die voor sommige zeer relatief, is echt een beste stap! Namelijk het hoeft niet meer allemaal graatmager en perfect (whatever that may be). Er worden ook steeds meer modellen gecast voor grote campagnes die juist iets ‘afwijkends’ of niet standaards hebben. Men wil steeds meer diversiteit zien en begint ook te zien dat de perfectie van imperfectie juist authenticiteit betekent! Dat vind ik zo té gek! Daar word ik gelukkig van! Want lieve dames, ik weet wel dat we soms met onze curves in een verdomhoekje worden geduwd, dat we ons meer dan eens niet gehoord, gezien of soms gewenst voelen, maar toch boeken we ook vooruitgang! Laten we die ook zien, en ze reiken verder dan alleen de curvy mens.

Ik hoop en vecht graag met jullie mee dat we binnen nu en twintig jaar een programma kunnen maken dat gewoon Hollands Next Top Model heet en dat bodydiversity modellen onder een naam kan laten zien. Met deelnemers in diverse maten, ook een maatje 50 en deelnemers met perfecte imperfecties, oftewel authenticiteit! Ik geloof dat het kan, en dat het er in de toekomst zou moeten komen. Tot die tijd hoop ik dat we ons niet teveel bezig houden met of de maatjes 42 wel of niet genoeg curvy zijn, en we ons niet te kort gedaan voelen. Het is gewoonweg een feit, dat er voor de modellen in een maat 50 minder werk is. Dat kun je rot vinden, daar kun je van balen, maar het is zo. Net zo goed als dat niet iedereen piloot kan worden, kan ook niet iedereen model worden. Ik ben het levende bewijs van het feit dat er wel stapjes gemaakt worden in de curvy modellenwereld en dat het upcoming is, maar nog lang niet in dezelfde mate als die van dit programma.

Heb je rondingen lief, hoe groot of klein ze ook zijn, denk niet in hokjes want iedereen heeft het recht om zich curvy te noemen of te voelen, ook al vind jij dat volslagen idioot. Iedereen is anders en iedereen heeft een verhaal.

Omarm jezelf zoals jij bent en; ‘Show your inside out’!

Ps: Hebben  jullie al gezien dat Zizzi een van de hoofdsponsors van dit programma is? Dat is toch wel even super cool he?

Liefs Lot

 

0 In Blog

Blijf Dansen

Lieve allemaal,

Het is zó verdrietig jullie te moeten vertellen hoeveel ongelooflijk trieste verhalen ik van een heel aantal van jullie, bekend en onbekend, ontvangen heb rondom fatshaming.

Zo kreeg ik een bericht van een prachtige dame die in haar functioneringsgesprek te horen kreeg dat ze geen vast contract kreeg omdat ze dik was. Ze was daarmee een te groot risico voor het bedrijf en moest eerst maar eens gaan afvallen. Hoe pijnlijk en kort door de bocht is dat? (Ik vraag me dan tegelijkertijd af of de mensen die roken dan ook geen vast contract krijgen?) Ze was overigens wel ‘goed genoeg’ om de extra uren die ze moeilijk ingevuld kregen te komen werken.
Toen deze dame aangegeven had na te denken over een medische ingreep gaf de baas in kwestie aan om dit dan in haar vakantie te doen, want anders zouden ze er last van hebben.

Een ander voorbeeld bericht kreeg ik van een eveneens authentiek mooie dame, die met hart en ziel werkt als zangeres en hiervan graag haar werk wil maken. Ze werd door haar wat vollere postuur echter niet beoordeeld op haar kwaliteit en haar stem, maar op haar uiterlijk (ongelooflijk want ze is prachtig). Ze schreef me dat ze inmiddels veel afgevallen was, om toch te voldoen aan de druk die ze voelde vanuit de muziek-industrie en zodoende nog meer in de buurt te komen van de ‘maatstaven’ van tegenwoordig. Toch was ze met een maat 44 nog steeds niet dun genoeg en zwoegt ze door omdat haar droom zó groot is

Ik vertelde haar, dat tegen mij altijd gezegd werd: als je dun was, dan had je model kunnen worden, als je dun was zou je succesvoller zijn, als je dun was zou je meer meetellen als zangeres. Ik hoorde dat o.a. van mijn eigen familie en dat deed pijn. Het heeft héél lang zijn weerslag op me gehad en ik heb enórm geknokt om dat van me af te schudden en te worden wie ik nu ben. En guess what?

Ik ben uiteindelijk op mijn 18e van de straat geplukt met de vraag of ik wilde werken als model. Ik deed catwalks, modeshows en diverse shoots.
Op mijn 31ste werd ik met een nog dikkere kont dan op mijn 18e gevraagd om voor een groot merk een van de gezichten te worden.
Ik bracht mijn album uit als zangeres en ik kreeg zowel nationaal als internationaal ongelooflijk toffe recensies.

Ik ben ook een zangeres die van dansen houdt! Voor de spiegel, maar ook midden op straat of op de bar! Het maakt me geen donder uit of je het leuk vindt om dat te zien, ík word er blij van!
Dus: wát jou ook maar óóit verteld is, of op dit moment verteld wordt: alsjeblieft, probeer van je lichaam te houden en dans! Als het je helpt: start in je eigen kamer voor de spiegel, zet een nummer op waar je heel blij van wordt en heerlijk op kan bewegen. Straal!!!
Je bent niet je gewicht, je bent jíj en dat is prachtig!

Liefs Lottie