0
All Posts By

likealot

0 In Blog

Mijn beste vriend

Inmiddels ben ik alweer ruim twee weken suikervrij. Ik moet zeggen dat vanaf dag drie ik deze leefstijl weer als vanzelf oppakte. Ik ben ik ben blij dat het alweer zo snel comfortabel en rustig voelt. Ik weet nu ook weer precies waarom ik destijds helemaal gestopt ben met suiker. Toch wil ik jullie meenemen naar een stukje uit de tijd van toen de eetstoornis hoogtij vierde, zo’n vijf jaar geleden. Ik deel dit met jullie omdat ik weet dat er mensen zijn die dit herkennen en ‘herkenning’ een van de woorden was die voor mij genezend werkte in mijn proces naar bevrijding.

Zoals ik eerder verteld heb onder andere in mijn interview aan VROUW, ging ik een tijdje naar de AO (anonieme overeters). De eerste keer dat ik van de AO hoorde voelde ik weerstand. Ik dacht zo erg is het bij mij toch niet? En ‘dadelijk zitten daar allemaal van die vage types en krijg ik van die Amerikaanse toestanden’. Nee dat is niks voor mij. Natuurlijk was dat angst en een stukje vermijding want door niet te erkennen hoe erg het eigenlijk was bleef ik in mijn veilige schulp. Je moet het zien als een soort schuilplaats. Een plek die niemand kent maar waar eten en ik elkaar alleen ontmoette. Waar eten en ik elkaars beste vrienden waren, in het geheim. Op onze schuilplaats bestond geen eenzaamheid, geen verdriet, geen gebrek aan onvoorwaardelijke liefde. Eten was er altijd. Eten zei niet tegen mij dat ik me moest schamen voor hoe ik er uit zag. Eten zei niet tegen mij dat niks me stond. Of dat ik er om vroeg om gepest te worden. Eten sloeg en schopte niet. Eten zei niet dat ik mijn dromen niet zou waar maken omdat ik dik was. Eten zorgde voor rust. Eten zorgde ervoor dat ik even kon vluchten. Niemand begreep me eigenlijk zo goed als eten.

Toch duurde het geluksgevoel van eten nooit lang. Daarna kwam altijd ‘De man met de hamer’. Een stemmetje in mijn hoofd dat me elke dag opnieuw vertelde hoe slecht en dom ik was dat ik weer had zitten (over)eten. Dat ik een zwakkeling was. Lelijk en vet en dat het wel nooit iets zou worden. Hierdoor voelde ik me dan vaak een hele dag onrustig omdat ik het goéd moest doen (ik liep de hele dag met een soort ‘Gij zult niet overeten’ in mijn hoofd). Tot dat dat meestal in de avond niet meer te doen was (ik legde de lat dan ook altijd overdreven hoog en ook al at ik redelijk normaal ook dan had ik het niet goed genoeg gedaan) en ik weer vluchtte naar mijn schuilplaats en een ontmoeting had met mijn beste vriend: eten.

Ondanks dat ik de eerste keer cynisch was over een bezoek aan een AO-meeting, had ik niet heel lang de tijd nodig om mezelf ervan te overtuigen dat een keertje kijken geen kwaad kon. Ik vergeet die eerste meeting nooit meer! Met hartkloppingen en zweethanden ging ik naar binnen, met het gevoel alsof iedereen die je daar binnen ontmoet aan je kan zien dat je een overeter bent. En hoewel daar op zo’n avond meerdere meetings zijn van verschillende soorten middelengebruik voelde ik me bij de eerste passant op de gang gekgenoeg niet aangestaard of iets in die trant. Het was een warm hallo. Een soort gelijkwaardigheid voelde ik. Ik vroeg hem of hij wist waar ik moest zijn en hij verwees me naar een lokaal. Daar zaten ongeveer zo’n 12 mensen, zowel mannen als vrouwen van 18 tot 55 schat ik. Mensen die niet allemaal perse uitgesproken dik of dun waren. Ik voelde me ontzettend opgelaten toen ik binnenkwam, maar niemand keek gek, niemand liet me alleen staan. Ze nodigden me uit om aan te schuiven rond de tafel en legde me uit hoe de avond eruit zag. Heel warm was het, en wat een mooie groep mensen. Zo zie je maar dacht ik.

De AO maakt gebruik van een 12-stappenplan met diverse fases, het is een te uitgebreide uitleg voor in deze blog maar als je googelt vind je het direct. Ook maken ze gebruik van een programma met gesprekskaarten waarover je bijvoorbeeld mag vertellen hoe je week was geweest. Als je wat wilde delen (hoefde niet) dan stak je je hand op en mocht je wat vertellen over het kaartje dat je getrokken had, of je er iets mee kon en of je iets kwijt wilde over je week. Als je de beurt kreeg moest je altijd openen met ‘Hoi ik ben Lottie en ik ben een overeter’. Dan antwoordde de groep, hai Lottie! En dan kon je je verhaal starten. Ik vond dat in het begin heel irritant en vreselijk Amerikaans maar toch doet het wat. Zo voel je respect, acceptatie bij jezelf om dat hardop uit te spreken (nee niet in een keer), en respect en gelijkwaardigheid van de groep.

Die avond begon Lilly (vanzelfsprekend niet haar echte naam) met haar kaart en over haar week. Ze vertelde me over haar gevechten met zowel eten als drank. Jeetje dacht ik, dat is ook vreselijk zóveel verslavingen en dus verleidingen. Ze vertelde o.a. dat ze zich zo eenzaam had gevoeld die week en dat het helemaal niet ging met eten.
Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen. Wat een krachtige vrouw en wat een herkenbaarheid. Ik voelde me verwarmd door haar verhaal, hoe triest het ook was, er zat voor mij op een andere manier veel herkenning in. Men vroeg of ik iets wilde zeggen. Het is overigens nooit de bedoeling dat je in zo’n meeting vragen gaat stellen aan datgene dat iemand deelt. Iemand mag het vertellen zonder oordeel mag het er zijn en dat was dat. Ik vertelde mijn verhaal en wel dat Lilly me zo geraakt had. Dat het gevoel van eenzaamheid zo herkenbaar was en dat zij mij door haar verhaal te delen mij minder eenzaam had gemaakt. Ik kreeg een mooi gebaar van de groep dat ze het zo krachtig vonden dat ik me de eerste keer al zo kwetsbaar op durfde te stellen. Geloof me het was een warm bad!

Ik ben uiteindelijk een keer of 8 naar deze meetings geweest en ik heb er veel mooie mensen ontmoet en me gesteund gevoeld.
Deze meetings hebben er voor gezorgd dat ik meer acceptatie en minder vooroordelen over mezelf en mijn ‘beste vriend’ kreeg. Het was absoluut een eyeopener naar genezing. (Niet lang daarna ontdekte ik ook mijn overgevoeligheid voor suiker.)

Zo vaak om me heen hoorde ik: als je minder wilt wegen dan eet je toch gewoon minder? (Overigens was mijn gewicht nooit mijn persoonlijke struikelblok, maar wel de onrust in mijn hoofd. Ik wist nooit hoe ik dat uit kon leggen.) Zo simpel is het niet. Het is een ziekte! Een vaak niet begrepen ziekte. En hoeveel ik er ook over kan, wil en nog ha zeggen in mijn blogs, het sleutelwoord voor ouders en naasten is onvoorwaardelijke liefde en een luisterend oor zonder oordeel. Zorg voor herkenning en erkenning.

Buiten alles wat ik gehad heb aan de AO heb ik er ook bijzondere vriendschappen aan overgehouden die uiteindelijk van langere duur zijn gebleken dan mijn ‘beste vriend’ uit die tijd: eten.

Lottie

?Ps: Omdat ik hoop dat deze blog veel herkenning en erkenning mag doorgeven aan alle mensen die er in hun omgeving mee te maken hebben, zou ik het tof vinden als je dit bericht deelt om een ieder die op dit moment vecht tegen een eetstoornis een hart onder de riem te stoppen.

0 In Blog

De oude man

Terwijl ik met mijn hond wandel kijk ik omhoog en zie ik de wolken onrustig voor de maan door schieten. Ik voel me niet blij. Het jaar is niet zo denderend begonnen, om verschillende redenen. Ik heb de neiging om me terug te trekken als ik me niet zo blij voel. Ik vind het lastig om te delen wat me raakt. Terwijl ik al wandelend mijn gedachten probeer te verzetten loop ik langs het huis van ‘de oude man’. De oude man is een alleenstaande man van ik schat een jaar of 70 die ik bewonder.

Ik woon nu 4,5 jaar in deze wijk en in die 4,5 jaar heb ik hem nog nooit mét iemand gezien. Wel is hij altijd heel druk in en om het huis. Hij is klein van stuk, draagt vaak een mutsje en straalt een bepaalde tevredenheid uit. Hij heeft zelfs zo nu en dan pretoogjes. Geregeld maken we een praatje, over het weer, of de tuin waar hij vaak druk in is. Ook harkt hij het zandplaatsje naast de stoep waar ook mijn hond regelmatig een poepje neerlegt, (wat ik natuurlijk heel trouw opruim). Maar ik kan het altijd precies zien als hij het zandplaatsje weer geharkt heeft.

Vanavond zie ik hem met een leeslampje op de bank zitten. De televisie staat aan en hij heeft een kopje koffie op tafel staan. Het beeld raakt me. Ik vraag me af of hij altijd alleen geweest zou zijn, of dat zijn partner overleden is? Ik vind het knap dat hij op de een of andere manier geen eenzaamheid uitstraalt maar tevredenheid. Ik bewonder het.

Hoewel ik ook geen partner heb vind ik het ondanks mijn lieve vrienden soms toch best wat ‘allenig’ voelen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om altijd alleen te blijven. Daar komt bij dat veel ouderen kampen met eenzaamheid. Toch denk ik dat het zeker niet alleen voor ouderen geldt. Ik denk dat er geregeld veel mensen om ons heen zijn die kampen met een vorm van eenzaamheid. En guess what; ik ben er daar een van. Die eenzaamheid zit hem niet in de vrienden die je wel of niet om je heen hebt maar voor mij voelt het als een bepaalde eenzaamheid in jezelf. Een bepaald donker plekje dat ik liever niet te vaak bezoek. Het lukt me meestal wel om dat plekje op zolder te laten staan in een afgesloten doos. Alleen staat het niet ‘mooi’ of ‘populair’ om dat te delen met de buitenwereld. Gelukkig heb ik me naast mijn (ijdele fashion foto’s) volgens mij nog nooit anders voorgedaan op de sociale media. Ik deel vaak wel wat ik denk of voel en natuurlijk heeft dat een grens, maar toch.

Even terugkomend op die eenzaamheid, er wordt vaak gesproken over dat je het moet delen, of het verdriet hierover moet toelaten. Ik geloof hier niet in. Voor mij werkt het niet. (Believe me I tried) Het is voor mij een kwestie van acceptatie. Acceptatie dat dat donkere plekje bij mijn leven hoort. Misschien dat het ooit minder donker zal zijn, maar tot die tijd probeer ik het zo nu en dan te omarmen / het er te laten zijn, en weer verder te gaan en me te richten op de dingen die waar ik gelukkig van wordt.  En geloof me, medelijden is echt overbodig, want ik ben ook gelukkig! Ik geloof dat het naast elkaar kan bestaan in het leven, sterker nog, ik geloof niet in volmaakt geluk.

Anyways; Misschien is dat wat ‘de oude man’ ook wel doet, zich richten op wat hij leuk vindt en het aangenaam maken voor zichzelf.  Misschien is hij er na al die jaren een expert in geworden.

Ik heb al enige tijd het plan om hem uit te nodigen voor koffie. Ik denk dat ik dat de eerstvolgende keer dat ik hem tref maar doe, wie weet kan ik nog wat van hem leren.

Wat ik jou als lezer wil meegeven is dat je nooit moet denken dat het gras bij een ander groener is, je weet nooit wat er achter een ‘ijdel make-upje’ schuil gaat! Niet vergeten, we all get our battles!

Liefs Lot

Ps: Tuurlijk is het best spannend om dit te delen, maar ik weet zeker dat er mensen zijn die het zullen herkennen en al kan ik er maar eentje mee helpen (met het idee dat ze niet de enige is) dan is gedeelde smart toch halve smart. <3

Continue Reading →

0 In Blog

Levenslessen

Nee ik heb de wijsheid niet in pacht. Verre van zelfs. Ik ben nogal filosofisch van aard en soms snap ik er gewoonweg geen ruk van! Dan snap ik niet waarom en vooral waarover we ons soms zo druk maken. Toch heb ik met mijn 33 jaar al wel wat levenslessen voor mezelf ‘opgeslagen’  Ik deel ze hieronder met jullie, wie weet hebben jullie er wat aan?

Leef vandaag!

Misschien de meest cliché quote die je zo nu en dan voorbij ziet komen op de sociale media, toch probeer ik elke dag álles uit de dag te halen. De afgelopen jaren heb ik helaas een heel aantal jonge mensen onder de 45 jaar verloren, soms plotseling en soms door een (kort) ziekbed. In januari 2016 ontviel me een heel warm iemand van nog maar 42 jaar. Iemand die van het leven genoot, alle feestjes afging en het motto ‘Live Life to the Max’ had. Ze kreeg een hersenbloeding en overleed een dag later. Ze liet haar man en een tweeling achter van nog maar 6 jaar. Ik werd gevraagd haar begrafenis te zingen. Natuurlijk heb ik dat gedaan, het was zó ongelooflijk triest en indrukwekkend tegelijk. Ik besefte me opnieuw dat ik écht vandáág alles uit het leven moet halen.

We denken vaak dat we allemaal 87 worden, maar dat is niet zo. Ik denk vaak; moe zijn kan morgen ook nog wel. Dus laat je overhalen tot spontane acties, probeer zoveel mogelijk uit élke dag te halen en durf je droom te leven, tevens mijn volgende levensles.

Wees bereid om alles te verliezen!

We zijn vaak geneigd om te kiezen voor veiligheid. Voor het behoud van die vaste baan, ook al heb je het daar eigenlijk niet meer naar je zin. Voor het doorsukkelen met die relatie, waar al jaren geen leven meer in zit, En zo zijn er nog veel meer voorbeelden op te noemen.

Ik heb geleerd dat als je je grootste angst in de ogen durft te kijken en bereid bent eventueel alles te verliezen als het misgaat, je tot héle mooie dingen komt. Ik heb in mijn leven heel lang vast gehouden aan mijn vaste fulltime baan, naast mijn eigen bedrijf. Ik wilde immers wel de zekerheid behouden dat ik mijn hypotheek kon blijven betalen.

Dus ik werkte 5 dagen voor een baas en daarnaast nog minimaal twee dagen voor mijn eigen toko. Resultaat: veel rennen en vliegen en maar weinig vrijetijd. Ik vond het niet erg, want ik had passie voor mijn vak. Toch stelde ik mezelf de vraag na weer een plotseling overlijden van iemand; Lot, als je zou horen dat je nog maar drie maanden te leven hebt, doe je dan nu wat je wilt doen of zou dat wat anders zijn? Het antwoord was toen; ‘bijna’.

Ik wilde graag mijn creatieve ideeën verder uitwerken voor mijn eigen bedrijf en ik zou de stap wel willen zetten om uiteindelijk helemaal zelfstandig verder te gaan. Ik deed er uiteindelijk een jaar over om die stap ook daadwerkelijk te zetten. Ik besloot dat als ik de 87 zou halen ik het tenminste geprobeerd moet hebben.

Mijn overtuiging is dan ook, als je je gevoel volgt én daarnaast je angst durft aan te gaan er altijd hele mooie dingen voor je in het verschiet liggen. Let er maar eens op, je krijgt een ‘cadeautje’ van het universum elke keer als je je eigen angsten/levenslessen aangaat of leert. Ik heb nog geen dag spijt gehad van deze beslissing. Er zijn zóveel mooie kansen en klussen op mijn pad gekomen en nog steeds komen er nieuwe kansen voorbij, je moet ze wel zien en pakken! Dus, hak die knoop door en volg je hart!

Probeer niet te oordelen!

Ik ben geen übermensch dus ook ik betrap mezelf er nog wel eens op dat ik wel eens te snel oordeel over iets of iemand. Toch probeer ik dat altijd zoveel te vermijden. Achter iedere glimlach schuilt een traan, achter elke rotopmerking zit een verhaal. Ik bedoel; als je afgesnauwd wordt door een caissière bij de supermarkt, dan hoef je dat natuurlijk niet chique te vinden, en mag je er wat mij betreft zelfs wat van zeggen, maar veroordeel haar niet als persoon. Je kent haar verhaal niet, nog de reden van haar pesthumeur.

Andersom is overigens ook waar. Ik krijg, (ik bloos een beetje terwijl ik het opschrijf en vraag me af of dat niet raar is om over jezelf op te schrijven, maar doe het toch maar om het voorbeeld helderder te maken) met enige regelmaat te horen; jij bent zo’n inspiratie voor mij, ik vind jou zó krachtig en je bent altijd positief en vrolijk.

Ik denk dat ik zeker altijd probeer positief te zijn en ook  een doorzetter ben ik absoluut. Ook ik ken donkere bladzijdes in mijn leven. Zo is het ongeluk dat ik in januari kreeg een bladzijde die ik niet zag aankomen en die me dan ook behoorlijk in zijn greep houdt. Het zijn (hoop ik) fases. Sommige fases vind ik heel lastig te accepteren en ik kan me ontzettend onzeker kan voelen. Dus ook in die zin, het gras bij de buren lijkt wel eens groener, maar dat is het lang niet altijd.

Geef nooit op!

Iedereen komt in zijn leven fases tegen waarin hij het (even) niet meer ziet zitten. Dat je zoveel tegenslagen, (soms is ‘klappen’ een beter woord) in korte tijd te verwerken krijgt dat je niet gelooft dat je het nog dragen kunt.

Ik heb meerdere van die fases in mijn leven gekend. Het jaar 2011 was er absoluut een uit de ‘Top 3’:

  • ik kreeg een heftig auto-ongeluk
  • kwam terecht in hele moeilijke familie-omstandigheden
  • brak mijn elleboog bij een valpartij
  • en werd eind dat jaar als klap op de vuurpijl overvallen in mijn huis terwijl ik lag te slapen

Geloof me, dat jaar was voor mij een jaar waarin ik echt niet geloofde dat het nog goed zou komen met mij. Toch is het dát jaar waarin ik heel veel over mezelf geleerd heb.

Het is het jaar waar ik nog altijd aan terug denk als ik even onzeker ben over een hedendaagse situatie. Ik denk dan, nou je hebt wel voor hetere vuren gestaan dus dit komt ook wel goed, zo niet, dan toch! Het is het jaar dat ik de absolute vechter en overlever in mezelf gevonden heb. Het kostte me ruim 1,5 jaar om dat horrorjaar een beetje los te laten. Ik dacht niet dat het zou gebeuren, maar het gebeurde. Ik zou het voor geen goud over willen doen, maar toch geloof ik dat ik er als persoon door gegroeid ben.

En dat maakt dat ik dan ook wil afsluiten met mijn laatste levensles:

Van alles kun je leren, groeien en transformeren naar een betere versie van jezelf, zolang je maar nooit opgeeft!