Mijn grootste wens voor volgend jaar is dat we nog wat minder in hokjes denken, wat minder oordelen en wat meer open staan. Dat is kort door de bocht en samenvattend gesteld, maar wat ik bedoel is; nog steeds, elke dag, elk uur, elke minuut, worden er mensen aangestaard, afgewezen, uitgesloten op basis van hun uiterlijk. Omdat ze kleiner zijn dan het gemiddelde, een been missen, een aangezichtsafwijking hebben, heel dun of dik zijn, slissen en hoe erg ook; soms nog steeds omdat ze een andere afkomst hebben. Nog steeds kijken we naar iemand, maar zíen we diegene niet. We horen iemand, maar we lúisteren niet, omdat we ons laten afleiden door het voorkomen van iemand. Terwijl achter iedereen, ook achter diegenen waarvan je het niet verwacht een verhaal schuil gaat dat soms dichter bij jouw eigen achtergrond komt dan je denkt. Of soms, omdat iemand juist van zover komt, dat je je er helemaal geen voorstelling van kunt maken. Je kunt mensen niet inschatten of beoordelen op basis van uiterlijk. De wereld is zo divers, laten wie die diversiteit omarmen. Zonder (zon)licht geen regenboog.
Dat gezegd hebbende, geloof ik eveneens dat de wereld ook wat liefdevoller wordt als we niet van álles iets vinden en over álles een mening vormen. De ‘hokjesdenker’ is in mijn beleving nog steeds in eenieder van ons aanwezig. Iets is goed of fout, mooi of lelijk, racistisch of niet racistisch, wel of niet goed bedoeld en bij al die hokjes lijken we tegenwoordig ook nog allemaal een weegschaal te gebruiken. Een weegschaal waarop we alles afwegen, en met een centimeter na lijken te meten. En áls hét niet in het welbekende hokje past, dan springen we één voor één achter onze computer om een soms oververhitte Facebook post over op te stellen in de hoop dat we medestanders vinden om het afwijkende hokje aan de kaak te stellen.
Wat zou er gebeuren als we dat niet doen? Wat als we zouden schrijven, goh, ik had vanmiddag zo’n bijzonder gesprek met iemand, waarvan ik niet had gedacht dat ze me iets leren kon? Ze bleek heel anders dan de eerste indruk die ik van haar had?
Waarom zetten we dat niet op Facebook met de hashtag #levensles?
Of; ik had zo’n uitgesproken mening over de roetveegpiet, maar nadat ik vanmiddag het Sinterklaasfeest had bijgewoond met roetveegpieten, bleek de sfeer niet anders dan een paar jaar geleden, heeft mijn kind genoten, hashtag levensles. En achter dit voorbeeld voel ik me vervolgens verplicht om te zeggen; er had ook paarse of zwarte piet kunnen staan, want anders zouden een aantal van jullie kunnen zeggen dat ik een standpunt inneem en dus voor of tegen zwarte piet ben, om daar vervolgens weer allemaal ons meetlintje en weegschaaltje bij te pakken.
Los van de weegschaal en het meetlint, is het durven uitspreken en aan de kaak stellen van kwetsbare en pijnlijke kwesties daarentegen ook een kracht. (Zoals ik al zei, naar mijn mening; iets is nooit zwart of wit, goed of fout, mooi of lelijk enz.)
Terugkijkend op afgelopen jaar vond ik de hashtag #metoo een hele waardvolle openbaring. Ik werd geraakt toen ik een van de eerste berichten online las waarin degene die ooit te maken had gehad met een vorm van seksuele intimidatie/ misbruik, een algemeen berichtje op zijn pagina kon plaatsen met de daarbij de hashtag #metoo, om zo het taboe te doorbreken. Het taboe rondom seksuele intimidatie en misbruik in de breedste zin.
Wat hier op volgde waren avond aan avond gesprekken in talkshows over wat die hashtag nou precies inhield, of het een zwart of wit, goed of fout, mooi of lelijk gebaar was. Of de hashtag niet wat meer kader moest krijgen, of vrouwen zich niet teveel als slachtoffer lieten horen. Oftewel wéér die verdomde hokjes, meetlintjes en weegschalen. Waarom moet alles toch altijd een stempel van iets krijgen? Tevens heeft het zaken aan het licht gebracht die anders mogelijk nog jaren stil waren gehouden.
Samenvattend, hoop ik dat we ons open blijven stellen voor alles was er in en om ons leven heen gebeurd. Dat we niet alleen naar de mensen om ons kijken, maar ze ook zién, dat we ze niet alleen horen, maar dat we ook willen luisteren. Tot slot hoop ik dat we ons blijven uitspreken, daar waar nodig. Laten we onze weegschalen en meetlintjes op 1 januari bij het grofvuil leggen, laten we regenbogen tellen.