0
Browsing Tag

likealot

0 In Blog

AvOnturijn

aventurijn

Toen ik vanmorgen de postbode naar mijn brievenbus zag lopen raakte ik even afgeleid omdat ik zag dat ze een dikke envelop met bubbeltjesplastic bij zich had. Ik raakte even afgeleid omdat ik voor zover ik wist niks besteld had. Omdat ik nieuwsgierig was ging ik meteen kijken. Toen ik de afzender ‘Spiritual Garden’ zag staan dacht ik eerst dat het iets van reclame zou zijn. Spiritual Garden is een van mijn favoriete winkels als het gaat om edelstenen en sieraden en ik had hier al vaker wat gekocht, maar nu niet.
Toen ik de envelop opende zag ik een cadeautje zitten. Nog meer verrast (bijna zoals een kind) maakte ik het open. Mijn vriend die met zijn koptelefoon op in een werkoverleg zat keek verbaasd naar mijn gefronste wenkbrauwen.

In dit cadeaupapiertje zat een groene aventurijn edelsteen aan een ketting. Ik keek nogmaals in de envelop maar er zat verder geen bijschrift bij.

Op de envelop zat een plakbon. Ik trok deze eruit om te kijken wat er op stond, besteldatum 25 april 2020. Hè?!? zei ik nu fronsend hardop, hoe kan dit? Huh?

Dit moést het ‘nooit aangekomen kettinkje’ zijn. Mijn vriend die er nog steeds niks van begreep legde ik snel uit dat ik dit kettinkje ongeveer 1,5 jaar geleden besteld had bij Spiritual Garden maar dat ik na weken wachten nog altijd geen kettinkje ontvangen had. Toen ik ze uiteindelijk belde hebben ze keurig een nieuwe opgestuurd en waar die andere gebleven was, bleef onduidelijk. Mijn vriend die het dorp waar ik woon graag op de hak neemt omdat hij nogal ‘stad-minded’ is, grapte tussendoor dat dat waarschijnlijk kwam omdat de post hier nog met paard en wagen over zandwegen moet en dus ergens in een koeienstal was beland.

Ik besloot Spiritual Garden te bellen om te vragen of ze door een administratieve fout recent nu toch een nalevering hadden gestuurd of dat dit op enige wijze afkomstig kon zijn van hen.

De vriendelijke man die ik aan de lijn had gaf aan dat hij het een leuk verhaal vond, maar dat zij écht recent niks naar mij hadden opgestuurd en dat de laatste verzending inderdaad van juni 2020 was (dit was het tweede kettinkje dat ze opgestuurd hadden).

Hij vroeg me of dat de envelop retour afzender was geweest, of dat er iets anders op stond. Nee, zei ik, het ziet er allemaal nieuw en ongeschonden en ongeopend uit en werd geleverd door Postnl. De man aan de lijn was het met me eens dat dit wel op z’n zachts gezegd ‘bijzonder’ te noemen was en zei even te kijken naar de betekenis en de werking van de aventurijn.

Hij las voor:

De aventurijn helpt geluk en voorspoed aantrekken, helpt ontspannen en maakt je geduldiger, toleranter, positiever, empathischer en creatiever. Aventurijn helpt je om je te focussen op een doel en om hiernaartoe te werken doordat het je meer besluitvaardig maakt en helpt door te zetten. Het beschermt tegen negatieve invloeden uit de omgeving.

Wauw! Zo bijzonder. Zo mooi en vooral zo passend op dit moment! Noem mij de ‘zweefteef van de week’ maar ik voelde dit als een cadeautje van het universum, onverklaarbaar, maar wel voelbaar en daardoor mínstens zo waardevol!

8 September 2021 By
Share Tweet Pin it +1
0 In Blog

Deze zomer is mijn vaste bekkenbehandelaar en beste fysio die ik ken met vakantie. Hoewel ik hem steeds minder nodig heb zijn er heus ook nog wel dagen waarop ik soms nog wat extra ‘hulp’ kan gebruiken. En dat gebeurde in mijn geval, je raad het al, precies nu hij op vakantie was. Omdat ik behoorlijk wat pijn had en het niet vanzelf leek te herstellen, besloot ik maar eens ‘random’ een vervangende fysio wat dichter in de buurt te bellen.

Lang verhaal kort;

Ik kon er snel terecht en op het moment dat ik binnen kom voelde ik direct een blik van onder naar boven over me heen gaan die ik uit duizenden herken; het was niet de blik van een fysio die de stand van mijn knieën probeerde te analyseren. Ik laat het voor wat het is en ben benieuwd naar zijn analyse en behandeling. Ik ben súper hypermobiel en heb nogal eens het een en ander ‘achterstevoren’ zitten. In dit geval een rib en ik vermoed een paar werveltjes boven in mijn rug. Niks dramatisch, wel irritant. Nadat ik 8 minuten op mijn buik met mijn gezicht in zo’n opening naar beneden op de bank lig komt de vraag der vragen dan toch ‘op tafel’; ‘Heb je wel eens ooit nagedacht over je gewicht, of om hier iets mee te doen’?

Zonder blikken of blozen antwoord ik; ik ben wel benieuwd naar het waarom achter je vraag en bovenal naar de timing, antwoord ik. Ik wil je daar graag een antwoord op geven, maar dan wel als ik voor je zit en je recht in de ogen aan kan kijken. Op dat moment voelde ik enig ongemak toenemen bij de nog relatief jonge fysiotherapeut en hij antwoorde met ‘oh dat is goed’.

Nadat hij me hier en daar wat gemobiliseerd leek te hebben en ik mijn kleren weer aandeed herhaalde ik zijn vraag. Jij wil dus weten of ik wel eens ooit heb nagedacht over mijn gewicht en om hier iets aan te doen? Mag ik beginnen te zeggen dat ik zowel de timing áls de vraag zelf best wel opmerkelijk vind. Je kent mij namelijk niet, je hebt niéts aan achtergrondinformatie van mij en je vraagt naar enkel de gevolgen van een ziekte, zónder dat je dat weet. Want gewicht is énkel een gevólg van iets. Het is iets wat je zíét maar vrijwel noóit waar het écht over gaat. Dat jij die vraag aan me stelt, terwijl ik op mijn buik lig laat mij zien met hoe weinig kénnis, inleving óf bewustwording je zo’n vraag stelt.

Nou is het zo, dat ik die vraag heel goed kan ontvangen, sterker nog; dat ik hem graag ‘opvang’ zodat ik er met jou in alle open en eerlijkheid eens over van gedachte kan wisselen zodat je een volgend iemand die hier komt misschien niet met zo’n vraag overvalt. Want er zijn heel veel mensen die zich ontzettend ongemakkelijk, afgewezen óf in dat ‘beruchte hoekje’ gezet voelen bij zo’n vraag. Ben je je daar bewust van? Enigszins stamelend antwoord hij; ‘nou ja, misschien moet ik zo’n vraag niet de eerste keer stellen’. Ik antwoord met dat ik me afvraag of hij de vraag überhaupt zou moeten stellen. Is het niet zo dat je daarmee de mens en haar autonomie onderschat. Het feit dat jij denkt of je afvraagt of ik wel eens nagedacht heb over mijn gewicht zegt toch alles? Het roept het gevoel op van minderwaardigheid. Namelijk dat je mogelijk denkt dat ik nooit in de spiegel kijk, of dat ik er nog nooit over nagedacht heb omdat ik misschien niet zo intelligent ben, of omdat ik niet weet hoe en waar ik er hulp voor kan zoeken?

Ik vertel hem wat mijn werk is, ik vertel hem over mijn eetstoornisverleden, ik vertel hem over mijn werk in de media met betrekking tot stigmatisering van de dikke mens en ik vertel hem dat ik altijd probeer bewustwording te creëren. Hij geeft aan dat hij vanuit zijn werk als professional vindt dat hij daarnaar moet vragen. Ik benoem nog eens dat ik hoop dat hij daarover na wil denken én áls hij dan echt denkt dat hij dat ‘moet’ vragen, dat hij nadenkt over de timing, en de réden van zijn vraag. Ze verkochten daar namelijk ook ‘afvaltrajecten onder begeleiding’.

Ik voelde dat hij tot zover zijn mogelijkheden reikte probeerde open te staan voor mijn feedback, hetgeen ik als positief ervaren heb. Ik hoop dat jóng als hij nog is, dat hij zich oprecht verder wil verdiepen in de achtergrond van zijn vraagstelling en dat ik met mijn feedback (al is het maar een klein beetje) bewustwording heb gecreëerd voor zijn volgende cliënt met een dikke bips. Ik hoop het echt, want binnen de zorg is nog steeds heel veel winst te behalen op het gebied van stigmatisering rondom (over)gewicht, zeker bij artsen, specialisten van een oudere generatie is mijn ervaring. Het gaat zelden over iemands achtergrond, iemand zien zoals hij is, maar vaak over cijfers, statistieken, goed of fout. Het is zó achterhaald en het heeft naar mijn mening állemaal níets met zórg te maken. Zorg en betrokkenheid toon je op een hele andere manier. Meedenken kan alleen zonder vooringenomenheid en vanuit openheid en openheid kan er alleen zijn wanneer het veilig is. In veiligheid kunnen we loslaten én groeien.

Laten we hopen dat hij eens nadenkt over het gewicht van zijn vraag en de ruimte die hij daarbij weghaalt voor de ander.  

Liefs Lottie

19 August 2021 By
Share Tweet Pin it +1
0 In Blog

Pijn is niet fijn

Het is iets wat we vaak al leren in onze opvoeding, bijvoorbeeld als je huilde nadat je van je fiets was gevallen, ‘stil maar’ ‘kusje erop en het is al beter’. Of; je hoeft niet te huilen, ‘het valt wel mee’. ‘Het is al over’. Allemaal goedbedoelde uitspraken van ouders die niet willen dat hun kind pijn heeft of huilt. Toch leer je hier en weliswaar in een heel letterlijke zin, dat je pijn snel over moet zijn, dat je misschien niet te lang mag huilen of soms, als je pijn hebt neem je een snoepje, want dat helpt.

Wat ik vaak tegenkom in mijn praktijk is dat mensen nog zonder dat ze het zelf doorhebben, al jong niet geleerd hebben om met pijn om te gaan, of er bij stil te staan. Het enige mechanisme dat men vaak kent is dat pijn niet fijn is én of dat het wég moet. Als we spreken over geestelijke pijn, verdriet over pijnlijke gebeurtenissen, verlies, buitensluiting, geweld, misbruik en trauma, dan is dergelijke pijn voor mensen vaak nog zwaarder om te dragen dan fysieke pijn en kennen ze ook hier maar een mechanisme: ‘het moet weg, het moet ‘uit, ‘ik wil het niet voelen’.

Iedereen heeft zo zijn eigen overlevingsmechanismen ontwikkeld om met moeilijke dingen om te gaan.

Mensen die kampen met een verstoorde relatie met eten zijn heel vaak mensen die niet geleerd hebben om te gaan met emoties. Een simpel maar illustratief voorbeeld daarvan dat al jong begint, is een ruzie op school met een klasgenootje waarna je verdrietig thuiskomt en als antwoord krijgt dat het wel overgaat, terwijl het kind bijvoorbeeld wel erg geschrokken is, of het verdriet of de boosheid heftiger ervaart. Het zou hieruit dingen kunnen leren als: oh, ik moet me niet aanstellen, ik moet niet huilen. Vanzelfsprekend is dat natuurlijk niet na één ruzie al het geval, maar als dergelijke dingen vaker naar voren komen in de opvoeding of op latere leeftijd dan kan je dergelijke mechanismes ontwikkelen.

Mechanismes waarin je leert weg te gaan bij wat je zelf voelt, mechanismes die je leren te vluchten omdat je bang bent van de emotie, of niet geleerd hebt dat deze er mag zijn. Denk daarbij ook aan opvoeders die van hun ouders weer leerden dat je gewoon keihard moet werken voor je geld én ‘niet moet klagen maar dragen’. Ook dit zijn overtuigingen die aan ons als kinderen meestal bewust of onbewust worden doorgegeven. Deze mensen hebben de lat altijd hoog liggen voor zichzelf en gaan bijna dagelijks over hun eigen grenzen, vaak nog zonder het te voelen. Ook hier wordt op langere termijn een basis gelegd waaruit op latere leeftijd een burn-out zou kunnen ontstaan.

In alle gevallen gaat het steeds over het ‘niet volledig mogen ‘zijn’, ontkend worden in je gevoelens, wegstoppen van gevoel, gevoelens zijn niet belangrijk en bovenal weggaan van dat wat je voelt en wie je bent. Je wordt een aangepaste versie van jezelf.

De afgelopen weken ontmoette ik ook weer een aantal clienten in mijn praktijk die een verstoorde relatie met eten hebben en mij vertelden over bepaalde gebeurtenissen in hun leven waar ik kippenvel van kreeg. Ik vroeg bij een ieder opnieuw naar, hoe ben je er toen mee omgegaan, weet je nog wat je toen voelde, kun je je herinneren dat je verdrietig bent geweest en hoe je hiermee omging en meer van dat soort vragen. Bijna een op een wisten ze die vragen niet te beantwoorden. Het was soms echt een tijdje stil. Geen idee eigenlijk, of ik kan het me niet meer herinneren, of; ‘ik ben gewoon doorgegaan’. ‘Of ik ben gewoon keihard gaan werken, en dat heeft me er doorheen gesleept’.

Als je ze vervolgens vraagt of ze terug kunnen halen waar deze ‘verstoorde relatie met eten’ begonnen is, dan kunnen ze vaak wel verwijzen naar heftige gebeurtenissen in hun leven.

Waar ik binnen mijn praktijk met mensen steeds opnieuw naar op zoek ga is: wie ben je, wat heb je (vroeger) over jezelf geleerd, hoe ga je met emoties en gevoelens om, en hoe kun je dat anders leren doen. Ik praat nooit met mensen over eten, wát ze eten, hoeveel ze eten. Ik sta met ze stil en maak inzichtelijk wat er gebeurt en welke patronen er onder liggen, om dit vervolgens kleine stapjes doorbreken. Hoe kun je beter leren voelen wat er gebeurt. Waar voel je dat in je lijf? Het gaat veelal om dúrven bewust worden.

Loop jij al jaren (in het geheim) te vechten met jezelf en speelt je relatie met eten een te grote rol? Voel je vrij om dan contact met me op te nemen voor een coachingssessie. Ik help je graag én ik weet hoe het is. Ik vocht zelf ruim 20 jaar met een eetstoornis. Dus schaam je niet, bevrijd jezelf!

Liefs Lottie

Nb: Je kunt starten met individuele coaching bij mij in mijn praktijk, maar zoals bekend start in mei ook onze nieuwe training ‘een verstoorde relatie met eten’ vanuit de www.moed-academie.nl een prachtig nieuw compleet concept, dus ook voor die optie zou je kunnen gaan.

Informeer gerust naar de mogelijkheden: info@lottiemaejones.nl of 0624251973 (appen mag ook).

Hoe dan ook: je bent welkom!

 

28 April 2021 By
Share Tweet Pin it +1
0 In Blog

Lief mijn Lijf – Wendy

Wendy Hartgers-Schenkels (45) kende als kind een onveilige thuissituatie, waardoor ze probeerde zich zo onzichtbaar mogelijk te maken. Ze zag haar dikke lichaam als een manier om minder zichtbaar te zijn. Want, zo was haar invulling, mensen kijken toch niet graag naar dikke vrouwen. Anderzijds voelde ze dat ze niet te veel ruimte in mocht nemen, omdat ze als dikke vrouw minder waard zou zijn om naar te luisteren en dat ze had gefaald, omdat het haar maar niet lukt om af te vallen en een ‘normaal’ gewicht te bereiken. Binnenkort laat ze zich onderzoeken op lipoedeem.

Waarom wilde je graag meedoen aan de rubriek ‘lief mijn lijf’?

Waarom ik bij de eerste zin van de oproep, eigenlijk al meteen wist dat ik moest reageren, is dat ik het afgelopen jaar een voor mijzelf een supergrote stap heb gezet op het gebied van zichtbaarheid en dat is het starten van mijn eigen bedrijf. Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om meer van mezelf te laten zien. Ik vond mezelf niet waardevol genoeg, omdat ik dik ben. Ik had het idee dat ik eerst 30 kilo zou moeten afvallen, voordat ik het leven zou kunnen leven waar ik van droomde.

Ik begeleid in mijn bedrijf vrouwen die, net als ik, worstelen met hun lichaamsbeeld en met eten. Speerpunten in de begeleiding zijn dat vrouwen meer contact en compassie gaan voelen met hun lichaam en een meer ontspannen relatie met eten kunnen ontwikkelen. In mijn bedrijf komen mijn persoonlijke geschiedenis en mijn psychologie achtergrond heel mooi samen. Ik heb mijn bedrijf Lief je Lijf genoemd. Geheel aansluitend bij de boodschap die ik in deze rubriek Lief mijn Lijf kan delen. Dus heb ik besloten om hier met zwetende handjes mijn persoonlijke verhaal met je volgers te delen. Hoe spannend ik het ook vind om mezelf hiermee te laten zien. Ik laat mij niet meer tegenhouden door mijn angst om zichtbaar te zijn. Ik wil mijn verhaal met anderen delen, zodat zij zich er ook in kunnen herkennen en erkenning voelen voor wie zij zijn.

Wie ben jij als persoon? Wat maakt jou nou echt jou?

Ik ben iemand die in een groep niet snel op zal vallen. Ik hou me in eerste instantie vaak op de achtergrond. Ik kan goed luisteren en situaties goed aanvoelen. Als ik iets belangrijks te zeggen heb, dan doe ik dit wel. Wat ik zeg, zet mensen vaak wel aan het denken en er wordt dan ook goed naar me geluisterd. Als ik me op mijn gemak voel in een groep of situatie dan kan ik meer mijn plek in gaan nemen en sta ik bekend om mijn wat sarcastische humor en mijn harde, aanstekelijke lach.

Wat vind je mooi aan jezelf en waar ben je minder tevreden over?

Ik vind dat ik een mooie uitstraling heb. Ik kan anderen aansteken met mijn open blik en sprankel in mijn ogen. Ik vind mijn rondingen mooi, ik heb een wat smallere taille en grote borsten en billen. Ik draag graag jurkjes die mijn rondingen wat meer accentueren. Ik heb veel moeite met mijn benen. Ik heb hoogstwaarschijnlijk lipoedeem (nog niet door een arts gediagnosticeerd) en hierdoor heb ik bobbelige dikke benen die ook nog heel zwaar aanvoelen en pijnlijk zijn. Ik draag hierdoor geen korte broeken of rokjes.

Heb je te maken met vooroordelen, zo ja welke en wat vind je de lastigste vooroordelen?

Het is niet zozeer dat mensen mij direct aanspreken op mijn gewicht. Ik merk dat dit als je wat ouder wordt, minder gaat spelen tussen vrouwen onderling. Of ik heb een groep mensen om me heen verzameld die mij accepteren zoals ik ben. Natuurlijk merk ik in de buitenwereld (buiten mijn persoonlijke kring) dat er nog gevoel vooroordelen leven over dik zijn. De lastigste vooroordelen vind ik dat vrouwen die dik zijn lui, minder intelligent, ongezond, onverzorgd zouden zijn. In de maatschappij leeft nog steeds het beeld dat dik gelijk staat aan minderwaardig. Dat is ook het beeld wat lange tijd in mijn eigen hoofd heeft geleefd. Dat krijgen we vanuit alle kanten mee vanaf onze kindertijd door media, in onze opvoeding, in het contact met leeftijdsgenootjes.

Als degene die jou veroordeelt of iets naars toewerpt tot bezinning zou komen en in oprechtheid naar je zou luisteren, wat zou die dan van je te weten komen?

Die zou zien dat ik naast dat ik dik ben, in heel veel dingen lijk op ieder ander mens. Dat ik een intelligente vrouw ben die naast haar eigen bedrijf haar gezin in goede banen leidt, die qua gezondheid wel wat worstelingen heeft, maar die verder een gezond leven leidt, zich goed verzorgd en zich net zo kwetsbaar voelt als ieder ander mens.

Sommige mensen met overgewicht hebben een verstoorde relatie met eten, anderen hebben een lichamelijke aandoening, soms allebei, is daar bij jou sprake van?

Eten is voor mij lange tijd een manier geweest om met mijn emoties om te gaan. Als ik me verdrietig, eenzaam of boos voelde, me verveelde of zelfs als ik heel blij was. Ik liep dan, meestal ’s avonds, steeds op een neer naar de koelkast om van alles te zoeken. Vaak haalde ik geen chips of snoep in huis, of liet ik die verstoppen door mijn man, zodat ik dat in elk geval niet zou eten. Ik verstopte dan wat ik zat te eten achter het kussen als een van mijn dochters nog even naar beneden kwam en stopte de wikkels onder in de pedaalemmer. Uiteindelijk voelde ik me na alles wat ik had gegeten nog niet vervuld. Dat kwam aan de ene kant, omdat ik niet had gegeten wat ik echt lekker vond. Maar zeker ook omdat ik geen aandacht had gegeven aan wat ik echt nodig had. Dat was vaak niet voedsel, maar dat was iets heel anders. Bijvoorbeeld een knuffel omdat ik me verdrietig of eenzaam voelde, delen waar ik werkelijk mee zat of kijken wat ik echt wilde doen als ik me verveelde.

Ik heb geleerd dat mijn emoties er gewoon mogen zijn, ook al kan dat soms pijnlijk zijn om te voelen. En daarvan leerde ik ook dat als je aandacht besteedt aan gevoelens, ze ook wel weer wegtrekken. Soms gebeurt het nog steeds; dan word ik me opeens bewust dat ik weer op en neer aan het lopen ben naar de keuken. Meestal in dat uurtje net nadat de kinderen in bed liggen. Dan ben ik moe en overprikkeld, weet ik niet zo goed waar ik behoefte aan heb en zit ik meestal op de bank te ‘Netflixen’. Ik herken het nu meestal wat sneller. En ik zorg er voortaan ook voor dat ik altijd juist in huis heb wat ik heel erg lekker vind. Dan neem ik een stukje Tony’s Chocolonely donkere melkchocolade en dan geniet ik daar extra van. Dan voel ik me na dat stukje ook verzadigd en ga ik niet nog van alles eten waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb.

Zoals al eerdergenoemd, heb ik tevens hoogstwaarschijnlijk lipoedeem. Een paar jaar geleden las ik hierover een blog op Facebook en toen vielen een hele boel stukjes in elkaar. Ik ben bij een oedeemtherapeut geweest en die zag wel alle kenmerken, maar na een aantal keer daar te zijn geweest, heb ik besloten mijn kop in het zand te steken. Want dat deed ik altijd met ‘slecht nieuws’. En dit keer heb ik dat een aantal jaren volgehouden.

Lipoedeem is een chronische aandoening, die ook wel bekend staat als pijnlijk vetsyndroom. Hierbij ontstaan grote hoeveelheden ongelijkmatig verdeeld vet onder de huid van de heupen, dijen, knieën, onderbenen en ook soms de armen. De vetcellen trekken vocht aan en houden dit vast. Dit alles leidt tot een pijnlijk, gezwollen gevoel, een sterke gevoeligheid voor druk van buitenaf, snel vermoeid zijn en moeite met lichamelijke inspanning. Daar komen bij mij de zware benen van en de gewrichtsklachten en vermoeidheid die ik mijn lichaam ervaar. Ik heb twee weken terug besloten mijn kop uit het zand te trekken en heb een afspraak staan bij de huisarts om hiermee volgende stappen te zetten.

Vaak is er ook een achterliggend verhaal dat je letterlijk met je meedraagt. Herken je daar iets in en wat wil je hierover delen?

Ik ben iemand die haar hele leven al aan het stoeien is met zichtbaar zijn. Als kind probeerde ik zoveel mogelijk onzichtbaar te zijn, niet op te vallen. Dat was is een onveilige thuissituatie de veiligste keuze, maar ook op school voelde ik al heel vroeg dat ik anders was dan anderen. Leeftijdsgenootjes waren met heel andere dingen bezig dan ik. Vanaf mijn puberteit heb ik mijn vetlaagjes om me heen gebouwd als beschermlaagjes die als buffer werkten om me te beschermen tegen de buitenwereld, die naar mijn gevoel, vrij hard was. Ik wilde aan de ene kant wel gezien worden, maar voelde me niet echt de moeite waard om door anderen gezien te worden.

In mijn volwassen leven heb ik mezelf wel steeds een beetje meer laten zien. Ik heb psychologie gestudeerd en ben als psycholoog gaan werken, heb lieve vriendinnen om me heen gekregen, ik heb vriendjes gehad en ben uiteindelijk getrouwd en heb twee dochters gekregen. Toch heb ik er nog lange tijd voor gekozen om mijn gevoelens zoveel mogelijk naar de achtergrond te verplaatsen. Ik zag mijn dikke lichaam als een manier om minder zichtbaar te zijn. Want, zo was mijn invulling, mensen kijken toch niet graag naar dikke vrouwen. Aan de andere kant voelde ik altijd dat ik als dikke vrouw te veel ruimte innam. Letterlijk als je bijvoorbeeld in de trein naast iemand anders wilt gaan zitten of als je je in een te krap stoeltje probeert te wurmen op een terras. Maar nog veel meer op een diepere laag; ik voelde dat ik niet te veel ruimte in mocht nemen, omdat ik als dikke vrouw minder waard zou zijn om naar te luisteren. Dat ik had gefaald, omdat het mij maar niet lukt om af te vallen en een ‘normaal’ gewicht te bereiken.

Je hoeft natuurlijk niemand iets te bewijzen, noch te overtuigen, maar als je tegen al die mensen die jou in jouw leven veroordeeld hebben op basis van je rondingen zou mogen zeggen wat zou dat dan zijn?

Ik zou ze willen meegeven hoe schadelijk het kan zijn voor het zelfvertrouwen van kinderen, jongeren en zelfs volwassenen om te oordelen alleen op zo’n klein stukje van hen, namelijk gewicht en lichaamsvorm. Deze oordelen zorgen ervoor dat de relatie met hun lichaam en met eten al vanaf jonge leeftijd kan worden verstoord. En dit heeft vaak tot resultaat dat ze alleen maar meer aankomen, door het vele jojo-en. Ik wil anderen vooral laten horen dat een mens uit zoveel meer bestaat dan wat we aan de buitenkant zien. Als je de tijd neemt om iemand echt te leren kennen dan zie je pas wat meer van hoe iemand is.

Wat zou de maatschappij naar jouw mening moeten weten over mensen met overgewicht en wat is nog te veel onderbelicht?

Dat al die eetregels, dieetboeken en afvalprogramma’s over het algemeen alleen maar leiden tot meer eetbuien, emotie-eten, schuldgevoel en schaamte. Als vrouwen hun relatie met eten willen herstellen, dan is het heel erg belangrijk dat ze de relatie met hun lichaam herstellen. Dat betekent dat ze meer contact maken met hun lichaam en compassie gaan voelen met zichzelf en hun lichaam. Dat is een voorwaarde om weer vertrouwen te gaan ervaren in je lichaam op het gebied van eten. Dat je gaat voelen wanneer je honger hebt en verzadigd bent. Wat je lichaam wil eten en nodig heeft.

Wat vind je van de term ‘bodypositive’ en heb je er wat aan?

Ik kan me helemaal vinden in de body positivity movement. Naar mijn gevoel is het nodig om een groep te hebben die zichzelf laat zien in alle vormen en maten. Een groep die op de barricades gaat staan om de rechten voor dikke mensen te verbeteren. Die het beeld willen veranderen wat veel mensen van dikke mensen hebben, door te laten zien dat dik ook gezond en prachtig kan zijn. Tegelijk volg ik heel graag mensen die hun worstelingen laten zien en hun kwetsbaarheid tonen. Dat past bij de manier waarop ik zelf meer zichtbaar probeer te worden via social media.

De term bodypositive daar heb ik wel een tijdje mee geworsteld. Of ik deze term ook in mijn bedrijf wilde voeren bijvoorbeeld. Het lijkt alsof we allemaal helemaal blij moeten zijn met hoe ons lichaam eruit ziet, terwijl het voor velen van ons natuurlijk veel genuanceerder ligt. Ik zie echter ook dat de term bodypositivity steeds gangbaarder wordt en dat wat het inhoudt daardoor ook wordt verspreid. Dus voor mij staat het nu gelijk aan dat ieder lichaam respect verdient, ongeacht hoe het eruit ziet. 

Kun je zeggen dat je blij bent met je lijf zoals dat nu is/ waarom wel waarom niet?

Ik worstel nog steeds regelmatig met hoe mijn lichaam eruit ziet. Ik denk dat dit altijd wel zo zal blijven, dat zijn gedachtes en gevoelens die zo diep geworteld zitten. Die gaan niet helemaal weg. Het verschil is dat ik de gedachtes en gevoelens eerder herken en ze dan ook steeds meer kan zien als gewoon gedachtes en gevoelens, in plaats van als de waarheid. Ik kan ernaar kijken en zien dat ze me niet helpen in het doen van de dingen die ik wil doen. Ze willen me vaker juist tegenhouden en zorgen dat ik me weer wil verstoppen. Ik zie nu dat ik de keuze heb om er wel of niet naar te luisteren. En soms kies ik ervoor om me even te verstoppen, als dit even nodig is om op te laden, of als ik gewoon niet anders kan. En steeds vaker kies ik ervoor om me te laten zien, in al mijn kwetsbaarheid en kracht. Ik zie ook dat ik zoveel meer ben dan mijn lichaam. Ik heb de wereld ook van alles te bieden. Ik ben het waard om liefde te ontvangen van mijn dochters, mijn man en familie en vrienden om me heen. Ik verdien respect, net zoals ieder ander mens dat verdient.

Wat is jouw mooiste droom voor jezelf?

Ik wil groeien in zichtbaarheid. Dat zit in heel kleine dingen, zoals dat ik nog meer mijn onzekerheden, mijn twijfels en mijn visie op het leven durf te delen met de mensen om me heen. Dat ik misschien wel echt een keer die toneelgroep ga zoeken en het podium op durf te gaan, maar ook zeker in mijn werk. Ik wil zichtbaar worden voor een grote groep vrouwen die worstelen met hun lichaam en met eten en wil met hen delen hoe ze stappen kunnen zetten naar meer contact en compassie met hun lichaam en hoe ze op een meer ontspannen manier met eten kunnen omgaan. Ik wil vrouwen begeleiden en een verschil maken op het gebied van de relatie met hun lichaam en eten. Ik wil mezelf laten zien via (social) media en met mensen in gesprek gaan over dit onderwerp.

Maak je die droom waar/ werk je daaraan? Waarom wel of niet?

Ik ben hieraan zeker aan het werken. Met kleine stapjes, durf ik steeds een beetje verder uit mijn schulp te kruipen. Ik ben hierin nog zoekende, welke manier past het beste bij mij. Het geeft me een gevoel van vrijheid om het steeds wel te durven. Om wel mezelf te laten zien. Dan ben ik daarna zo trots op mezelf. En tegelijkertijd vind ik het heel spannend natuurlijk. Maar dat hoort er ook bij.

Wat is je hartenwens voor andere mensen met of zonder curves?

Mijn hartenwens voor andere mensen is dat we elkaar de tijd en aandacht geven om elkaar echt te leren kennen. Dat we verder kijken dan de buitenkant en gaan zien dat ieder mens iets unieks heeft. Maar nog belangrijker, hoe we in de basis allemaal zoveel op elkaar lijken. Als we elkaar een kans geven, kunnen we ons vaak in elkaar herkennen. En herkenning leidt bij beide partijen vaak tot een gevoel van erkenning, van gezien en gehoord worden.

Als we ons wat meer zouden focussen op de overeenkomsten dan op de verschillen, dan zou, naar mijn mening, de wereld van binnenuit kunnen worden veranderd.

Wil jij een keertje kennismaken met Wendy als bodypositive psycholoog? Ga dan naar www.liefjelijf.nl

Interview: Lottie Mae Jones
Foto’s: Eigen beeld/ www.liefjelijf.nl
21 September 2019 By
Share Tweet Pin it +1
0 In Blog

Chase your Dreams!

Leef niet in het verleden, leef niet in de toekomst, leef vandaag. Dat is een van de levensmotto’s die ik voor mezelf probeer uit te dragen en soms is dat meer uitdagen! Want het is makkelijker gezegd dan gedaan. Je bent natuurlijk geen onbeschreven blad, en altijd gevormd door bepaalde dingen uit het verleden. Dat is bij mij ook zo. Toch geloof ik dat hoe dat je ook gevormd heeft, het nooit je dromen in de weg mag en kan staan. Jouw dromen, zijn er om uit te laten komen. Ik geloof dat als je iets wilt dat je dat kunt. Ongeacht je verleden.

Toen ik deze rok tegen kwam op de webshop van Happy Size wist ik meteen DIT IS MIJN ROK! Ik vind de stoere letters op de plissé rok, die toch iets klassieks kan hebben door z’n plooien een toffe combinatie! Zoals jullie weten houd ik van printjes combineren en dus koos ik voor een zijden panter topje dat heel mooi aansluit ook onder de armen en om de borst, met daarop de bloemenblazer, allemaal uit de webshop van Happy size!

Op het laatste moment vond ik ook nog dit rode gaas-topje, met de tekst no-pictures! Dat is natuurlijk een must-have voor een selfie-queen! Zelfspot blijft ook belangrijk! De top zit super en je kunt hem zowel met een rood als een zwart hemdje leuk dragen!

Ik voel me er blij in. Voel jij je blij in wat je draagt en; jaag jij je dromen na? Wat houdt je tegen!?

Leuk om van je te horen!

Liefs Lottie

 

6 April 2018 By
Share Tweet Pin it +1
0 In Blog

Lottie in Koffietijd (en meer)….

Zoals de meesten van jullie weten was dit jaar tot kort geleden niet het beste jaar uit mijn leven, door het ongeluk wat ik had in januari (aangereden door een auto terwijl ik op mijn scooter zat).

Ik ben hier tot op heden nog steeds van aan het revalideren en ik heb nog steeds pijn met uitschieters van heel veel pijn. Toch leer je jezelf in een periode als deze nog beter kennen. Zo weet ik inmiddels dat ik hulp vragen echt heul lastig vind, en dat ik regelmatig mijn klachten naar de buitenwereld afzwak en bagetalliseer. Dat ik vanuit enthousiasme en mijn passie voor het leven en mijn werk regelmatig vergeet dat mijn lijf nog niet kan wat het altijd kon, en ik dus over mijn grenzen ga.

Toch kon ik niet, niks doen! Daarvoor ben ik té gek op mijn werk en dus wilde ik me richten op de dingen die ik nu wel kan. En dat is naast werkzaamheden in aangepaste vorm, ook nog meer bloggen en vloggen! Hoe bijzonder is het dan, dat met name dat laatste me nu op plekken brengt waar ik misschien enkel van had durven dromen! Dat tv-producenten mijn vlogjes waarderen en oppikken!

Zoals jullie weten ga ik komend seizoen aan de slag voor Koffietijd en zal ik regelmatig aanschuiven om mijn mening te geven over actualiteiten.
En eind deze week staat er eveneens een bijzonder iets op het programma! Dan heb ik een aantal dagen opnames voor een heel bekend iets en hiervan zie je de beelden eind oktober terug in een 6-delige reeks afleveringen.

Daarnaast kun je me binnenkort ook nog voorbij zien komen in een reclamespotje… hoe en wat, dat zie je vanzelf! ?

Oftewel, weet je nog dat ik eerder schreef over dat ik op zoek was naar ‘het waarom’ van dit stilgelegd worden door het ongeluk? Misschien wel hierom. Omdat ik me noodgedwongen nog meer ben gaan richten op vloggen, heeft me dit gebracht op plekken waar ik vooraf niet van had durven dromen! Heel bijzonder.

So whatever your dream is, and how bumpy your road, it will lead you, to where it is you need to be.

Sweet dreams

Lottie

 

20 August 2017 By
Share Tweet Pin it +1