Nee ik heb de wijsheid niet in pacht. Verre van zelfs. Ik ben nogal filosofisch van aard en soms snap ik er gewoonweg geen ruk van! Dan snap ik niet waarom en vooral waarover we ons soms zo druk maken. Toch heb ik met mijn 33 jaar al wel wat levenslessen voor mezelf ‘opgeslagen’ Ik deel ze hieronder met jullie, wie weet hebben jullie er wat aan?
Leef vandaag!
Misschien de meest cliché quote die je zo nu en dan voorbij ziet komen op de sociale media, toch probeer ik elke dag álles uit de dag te halen. De afgelopen jaren heb ik helaas een heel aantal jonge mensen onder de 45 jaar verloren, soms plotseling en soms door een (kort) ziekbed. In januari 2016 ontviel me een heel warm iemand van nog maar 42 jaar. Iemand die van het leven genoot, alle feestjes afging en het motto ‘Live Life to the Max’ had. Ze kreeg een hersenbloeding en overleed een dag later. Ze liet haar man en een tweeling achter van nog maar 6 jaar. Ik werd gevraagd haar begrafenis te zingen. Natuurlijk heb ik dat gedaan, het was zó ongelooflijk triest en indrukwekkend tegelijk. Ik besefte me opnieuw dat ik écht vandáág alles uit het leven moet halen.
We denken vaak dat we allemaal 87 worden, maar dat is niet zo. Ik denk vaak; moe zijn kan morgen ook nog wel. Dus laat je overhalen tot spontane acties, probeer zoveel mogelijk uit élke dag te halen en durf je droom te leven, tevens mijn volgende levensles.
Wees bereid om alles te verliezen!
We zijn vaak geneigd om te kiezen voor veiligheid. Voor het behoud van die vaste baan, ook al heb je het daar eigenlijk niet meer naar je zin. Voor het doorsukkelen met die relatie, waar al jaren geen leven meer in zit, En zo zijn er nog veel meer voorbeelden op te noemen.
Ik heb geleerd dat als je je grootste angst in de ogen durft te kijken en bereid bent eventueel alles te verliezen als het misgaat, je tot héle mooie dingen komt. Ik heb in mijn leven heel lang vast gehouden aan mijn vaste fulltime baan, naast mijn eigen bedrijf. Ik wilde immers wel de zekerheid behouden dat ik mijn hypotheek kon blijven betalen.
Dus ik werkte 5 dagen voor een baas en daarnaast nog minimaal twee dagen voor mijn eigen toko. Resultaat: veel rennen en vliegen en maar weinig vrijetijd. Ik vond het niet erg, want ik had passie voor mijn vak. Toch stelde ik mezelf de vraag na weer een plotseling overlijden van iemand; Lot, als je zou horen dat je nog maar drie maanden te leven hebt, doe je dan nu wat je wilt doen of zou dat wat anders zijn? Het antwoord was toen; ‘bijna’.
Ik wilde graag mijn creatieve ideeën verder uitwerken voor mijn eigen bedrijf en ik zou de stap wel willen zetten om uiteindelijk helemaal zelfstandig verder te gaan. Ik deed er uiteindelijk een jaar over om die stap ook daadwerkelijk te zetten. Ik besloot dat als ik de 87 zou halen ik het tenminste geprobeerd moet hebben.
Mijn overtuiging is dan ook, als je je gevoel volgt én daarnaast je angst durft aan te gaan er altijd hele mooie dingen voor je in het verschiet liggen. Let er maar eens op, je krijgt een ‘cadeautje’ van het universum elke keer als je je eigen angsten/levenslessen aangaat of leert. Ik heb nog geen dag spijt gehad van deze beslissing. Er zijn zóveel mooie kansen en klussen op mijn pad gekomen en nog steeds komen er nieuwe kansen voorbij, je moet ze wel zien en pakken! Dus, hak die knoop door en volg je hart!
Probeer niet te oordelen!
Ik ben geen übermensch dus ook ik betrap mezelf er nog wel eens op dat ik wel eens te snel oordeel over iets of iemand. Toch probeer ik dat altijd zoveel te vermijden. Achter iedere glimlach schuilt een traan, achter elke rotopmerking zit een verhaal. Ik bedoel; als je afgesnauwd wordt door een caissière bij de supermarkt, dan hoef je dat natuurlijk niet chique te vinden, en mag je er wat mij betreft zelfs wat van zeggen, maar veroordeel haar niet als persoon. Je kent haar verhaal niet, nog de reden van haar pesthumeur.
Andersom is overigens ook waar. Ik krijg, (ik bloos een beetje terwijl ik het opschrijf en vraag me af of dat niet raar is om over jezelf op te schrijven, maar doe het toch maar om het voorbeeld helderder te maken) met enige regelmaat te horen; jij bent zo’n inspiratie voor mij, ik vind jou zó krachtig en je bent altijd positief en vrolijk.
Ik denk dat ik zeker altijd probeer positief te zijn en ook een doorzetter ben ik absoluut. Ook ik ken donkere bladzijdes in mijn leven. Zo is het ongeluk dat ik in januari kreeg een bladzijde die ik niet zag aankomen en die me dan ook behoorlijk in zijn greep houdt. Het zijn (hoop ik) fases. Sommige fases vind ik heel lastig te accepteren en ik kan me ontzettend onzeker kan voelen. Dus ook in die zin, het gras bij de buren lijkt wel eens groener, maar dat is het lang niet altijd.
Geef nooit op!
Iedereen komt in zijn leven fases tegen waarin hij het (even) niet meer ziet zitten. Dat je zoveel tegenslagen, (soms is ‘klappen’ een beter woord) in korte tijd te verwerken krijgt dat je niet gelooft dat je het nog dragen kunt.
Ik heb meerdere van die fases in mijn leven gekend. Het jaar 2011 was er absoluut een uit de ‘Top 3’:
- ik kreeg een heftig auto-ongeluk
- kwam terecht in hele moeilijke familie-omstandigheden
- brak mijn elleboog bij een valpartij
- en werd eind dat jaar als klap op de vuurpijl overvallen in mijn huis terwijl ik lag te slapen
Geloof me, dat jaar was voor mij een jaar waarin ik echt niet geloofde dat het nog goed zou komen met mij. Toch is het dát jaar waarin ik heel veel over mezelf geleerd heb.
Het is het jaar waar ik nog altijd aan terug denk als ik even onzeker ben over een hedendaagse situatie. Ik denk dan, nou je hebt wel voor hetere vuren gestaan dus dit komt ook wel goed, zo niet, dan toch! Het is het jaar dat ik de absolute vechter en overlever in mezelf gevonden heb. Het kostte me ruim 1,5 jaar om dat horrorjaar een beetje los te laten. Ik dacht niet dat het zou gebeuren, maar het gebeurde. Ik zou het voor geen goud over willen doen, maar toch geloof ik dat ik er als persoon door gegroeid ben.
En dat maakt dat ik dan ook wil afsluiten met mijn laatste levensles: