Terwijl ik met mijn hond wandel kijk ik omhoog en zie ik de wolken onrustig voor de maan door schieten. Ik voel me niet blij. Het jaar is niet zo denderend begonnen, om verschillende redenen. Ik heb de neiging om me terug te trekken als ik me niet zo blij voel. Ik vind het lastig om te delen wat me raakt. Terwijl ik al wandelend mijn gedachten probeer te verzetten loop ik langs het huis van ‘de oude man’. De oude man is een alleenstaande man van ik schat een jaar of 70 die ik bewonder.
Ik woon nu 4,5 jaar in deze wijk en in die 4,5 jaar heb ik hem nog nooit mét iemand gezien. Wel is hij altijd heel druk in en om het huis. Hij is klein van stuk, draagt vaak een mutsje en straalt een bepaalde tevredenheid uit. Hij heeft zelfs zo nu en dan pretoogjes. Geregeld maken we een praatje, over het weer, of de tuin waar hij vaak druk in is. Ook harkt hij het zandplaatsje naast de stoep waar ook mijn hond regelmatig een poepje neerlegt, (wat ik natuurlijk heel trouw opruim). Maar ik kan het altijd precies zien als hij het zandplaatsje weer geharkt heeft.
Vanavond zie ik hem met een leeslampje op de bank zitten. De televisie staat aan en hij heeft een kopje koffie op tafel staan. Het beeld raakt me. Ik vraag me af of hij altijd alleen geweest zou zijn, of dat zijn partner overleden is? Ik vind het knap dat hij op de een of andere manier geen eenzaamheid uitstraalt maar tevredenheid. Ik bewonder het.
Hoewel ik ook geen partner heb vind ik het ondanks mijn lieve vrienden soms toch best wat ‘allenig’ voelen. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om altijd alleen te blijven. Daar komt bij dat veel ouderen kampen met eenzaamheid. Toch denk ik dat het zeker niet alleen voor ouderen geldt. Ik denk dat er geregeld veel mensen om ons heen zijn die kampen met een vorm van eenzaamheid. En guess what; ik ben er daar een van. Die eenzaamheid zit hem niet in de vrienden die je wel of niet om je heen hebt maar voor mij voelt het als een bepaalde eenzaamheid in jezelf. Een bepaald donker plekje dat ik liever niet te vaak bezoek. Het lukt me meestal wel om dat plekje op zolder te laten staan in een afgesloten doos. Alleen staat het niet ‘mooi’ of ‘populair’ om dat te delen met de buitenwereld. Gelukkig heb ik me naast mijn (ijdele fashion foto’s) volgens mij nog nooit anders voorgedaan op de sociale media. Ik deel vaak wel wat ik denk of voel en natuurlijk heeft dat een grens, maar toch.
Even terugkomend op die eenzaamheid, er wordt vaak gesproken over dat je het moet delen, of het verdriet hierover moet toelaten. Ik geloof hier niet in. Voor mij werkt het niet. (Believe me I tried) Het is voor mij een kwestie van acceptatie. Acceptatie dat dat donkere plekje bij mijn leven hoort. Misschien dat het ooit minder donker zal zijn, maar tot die tijd probeer ik het zo nu en dan te omarmen / het er te laten zijn, en weer verder te gaan en me te richten op de dingen die waar ik gelukkig van wordt. En geloof me, medelijden is echt overbodig, want ik ben ook gelukkig! Ik geloof dat het naast elkaar kan bestaan in het leven, sterker nog, ik geloof niet in volmaakt geluk.
Anyways; Misschien is dat wat ‘de oude man’ ook wel doet, zich richten op wat hij leuk vindt en het aangenaam maken voor zichzelf. Misschien is hij er na al die jaren een expert in geworden.
Ik heb al enige tijd het plan om hem uit te nodigen voor koffie. Ik denk dat ik dat de eerstvolgende keer dat ik hem tref maar doe, wie weet kan ik nog wat van hem leren.
Wat ik jou als lezer wil meegeven is dat je nooit moet denken dat het gras bij een ander groener is, je weet nooit wat er achter een ‘ijdel make-upje’ schuil gaat! Niet vergeten, we all get our battles!
Liefs Lot
Ps: Tuurlijk is het best spannend om dit te delen, maar ik weet zeker dat er mensen zijn die het zullen herkennen en al kan ik er maar eentje mee helpen (met het idee dat ze niet de enige is) dan is gedeelde smart toch halve smart. <3
