Deze zomer is mijn vaste bekkenbehandelaar en beste fysio die ik ken met vakantie. Hoewel ik hem steeds minder nodig heb zijn er heus ook nog wel dagen waarop ik soms nog wat extra ‘hulp’ kan gebruiken. En dat gebeurde in mijn geval, je raad het al, precies nu hij op vakantie was. Omdat ik behoorlijk wat pijn had en het niet vanzelf leek te herstellen, besloot ik maar eens ‘random’ een vervangende fysio wat dichter in de buurt te bellen.
Lang verhaal kort;
Ik kon er snel terecht en op het moment dat ik binnen kom voelde ik direct een blik van onder naar boven over me heen gaan die ik uit duizenden herken; het was niet de blik van een fysio die de stand van mijn knieën probeerde te analyseren. Ik laat het voor wat het is en ben benieuwd naar zijn analyse en behandeling. Ik ben súper hypermobiel en heb nogal eens het een en ander ‘achterstevoren’ zitten. In dit geval een rib en ik vermoed een paar werveltjes boven in mijn rug. Niks dramatisch, wel irritant. Nadat ik 8 minuten op mijn buik met mijn gezicht in zo’n opening naar beneden op de bank lig komt de vraag der vragen dan toch ‘op tafel’; ‘Heb je wel eens ooit nagedacht over je gewicht, of om hier iets mee te doen’?
Zonder blikken of blozen antwoord ik; ik ben wel benieuwd naar het waarom achter je vraag en bovenal naar de timing, antwoord ik. Ik wil je daar graag een antwoord op geven, maar dan wel als ik voor je zit en je recht in de ogen aan kan kijken. Op dat moment voelde ik enig ongemak toenemen bij de nog relatief jonge fysiotherapeut en hij antwoorde met ‘oh dat is goed’.
Nadat hij me hier en daar wat gemobiliseerd leek te hebben en ik mijn kleren weer aandeed herhaalde ik zijn vraag. Jij wil dus weten of ik wel eens ooit heb nagedacht over mijn gewicht en om hier iets aan te doen? Mag ik beginnen te zeggen dat ik zowel de timing áls de vraag zelf best wel opmerkelijk vind. Je kent mij namelijk niet, je hebt niéts aan achtergrondinformatie van mij en je vraagt naar enkel de gevolgen van een ziekte, zónder dat je dat weet. Want gewicht is énkel een gevólg van iets. Het is iets wat je zíét maar vrijwel noóit waar het écht over gaat. Dat jij die vraag aan me stelt, terwijl ik op mijn buik lig laat mij zien met hoe weinig kénnis, inleving óf bewustwording je zo’n vraag stelt.
Nou is het zo, dat ik die vraag heel goed kan ontvangen, sterker nog; dat ik hem graag ‘opvang’ zodat ik er met jou in alle open en eerlijkheid eens over van gedachte kan wisselen zodat je een volgend iemand die hier komt misschien niet met zo’n vraag overvalt. Want er zijn heel veel mensen die zich ontzettend ongemakkelijk, afgewezen óf in dat ‘beruchte hoekje’ gezet voelen bij zo’n vraag. Ben je je daar bewust van? Enigszins stamelend antwoord hij; ‘nou ja, misschien moet ik zo’n vraag niet de eerste keer stellen’. Ik antwoord met dat ik me afvraag of hij de vraag überhaupt zou moeten stellen. Is het niet zo dat je daarmee de mens en haar autonomie onderschat. Het feit dat jij denkt of je afvraagt of ik wel eens nagedacht heb over mijn gewicht zegt toch alles? Het roept het gevoel op van minderwaardigheid. Namelijk dat je mogelijk denkt dat ik nooit in de spiegel kijk, of dat ik er nog nooit over nagedacht heb omdat ik misschien niet zo intelligent ben, of omdat ik niet weet hoe en waar ik er hulp voor kan zoeken?
Ik vertel hem wat mijn werk is, ik vertel hem over mijn eetstoornisverleden, ik vertel hem over mijn werk in de media met betrekking tot stigmatisering van de dikke mens en ik vertel hem dat ik altijd probeer bewustwording te creëren. Hij geeft aan dat hij vanuit zijn werk als professional vindt dat hij daarnaar moet vragen. Ik benoem nog eens dat ik hoop dat hij daarover na wil denken én áls hij dan echt denkt dat hij dat ‘moet’ vragen, dat hij nadenkt over de timing, en de réden van zijn vraag. Ze verkochten daar namelijk ook ‘afvaltrajecten onder begeleiding’.
Ik voelde dat hij tot zover zijn mogelijkheden reikte probeerde open te staan voor mijn feedback, hetgeen ik als positief ervaren heb. Ik hoop dat jóng als hij nog is, dat hij zich oprecht verder wil verdiepen in de achtergrond van zijn vraagstelling en dat ik met mijn feedback (al is het maar een klein beetje) bewustwording heb gecreëerd voor zijn volgende cliënt met een dikke bips. Ik hoop het echt, want binnen de zorg is nog steeds heel veel winst te behalen op het gebied van stigmatisering rondom (over)gewicht, zeker bij artsen, specialisten van een oudere generatie is mijn ervaring. Het gaat zelden over iemands achtergrond, iemand zien zoals hij is, maar vaak over cijfers, statistieken, goed of fout. Het is zó achterhaald en het heeft naar mijn mening állemaal níets met zórg te maken. Zorg en betrokkenheid toon je op een hele andere manier. Meedenken kan alleen zonder vooringenomenheid en vanuit openheid en openheid kan er alleen zijn wanneer het veilig is. In veiligheid kunnen we loslaten én groeien.
Laten we hopen dat hij eens nadenkt over het gewicht van zijn vraag en de ruimte die hij daarbij weghaalt voor de ander.
Liefs Lottie
