Open brief aan Hanina Ajarai

Beste Hanina,

Zoals zóvelen heb ik vannacht echt met ingehouden adem geluisterd naar jouw woorden die zinnen vormden in een verhaal dat onwaarschijnlijk veel ongeloof bij me opwekte aan tafel bij RTL-Summer Night. Even heb ik gedacht, dit is een experiment, een act of iets in die trant. Ik kon het niet geloven. Je ongelooflijke ‘ik-ben-me-van-geen-kwaad-bewust-houding’, de ogenschijnlijke rust waarmee je aan tafel zat (misschien voelde je wat anders, maar het was je niet aan te zien). De kalmte waarmee je de schokkende woorden uit je column een voor een nogmaals voorlas.

Al snel vervolg je jouw verhaal met:
‘Laat ik ook benadrukken, ik doe niet aan collectieve rouw’
Direct vraag ik me af, waarom zegt ze dat?
Alsof je je bewust wilt distancieren van collectiviteit? Of dat je graag benadrukken wilt dat je een eigen mening hebt, je eigen weg gaat, ‘anders’ bent.

Ruwe kras

Je wilde graag een ontboezeming doen, een soort filosofische insteek kiezen, iets durven zeggen en uitspreken dat een ander niet durft. Een antwoord vinden op de vraag waarom de situatie van Nouri je wel raakt en de MH17-ramp niet. En dan zó expliciet, ik citeer: ‘Ik moet bekennen: op emotioneel niveau doet het mij niets. Helemaal niets. Ik heb geen seconde getreurd om de slachtoffers, ik ben niet geïnteresseerd in het onderzoek en de rechtszaak en ik sla de meeste berichtgeving over de MH17 over’.

Het moet een ruwe kras zijn op de ziel van zoveel nabestaanden, dat iemand zo ondoordacht (tenminste dat hoop ik, want anders maak ik me nog meer zorgen), zulke woorden opchrijft. Ik ben niet een van de nabestaanden, en ik denk dat ik me geen voorstelling kan maken van de hel waardoor deze mensen zijn gegaan en nog steeds gaan, maar als mijn voorstellingsvermogen maar een heel klein beetje in de richting komt van wat deze mensen mee maken, dan vraag ik me echt af wat er daadwerkelijk omgaat in jouw hart en hoofd. Je reageert op je eigen vraag in je column met: misschien is het mijn moederhart dat het verschil maakt in wie ik het meest betreurenswaardig vind.

Antwoord

Toch geef je misschien zonder dat je het door hebt, antwoord op je eigen vraag waarom het je niet raakt. Het is zoals Olaf Koens zei, en zoals je zelf al zegt (de meeste berichtgeving over de MH17 sla ik over) je hebt je niet hebt ingelezen, geen foto’s of nieuws gekeken. Je hebt geen knuffels zien liggen tussen het puin, om nog maar te zwijgen over de indrukwekkende ceremonies waarbij de lichamen naar ‘huis’ gebracht werden en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik kan het me ook nog voorstellen want het was té afschuwelijk. Heb je rekening gehouden met de mogelijkheid dat het misschien te maken zou kunnen hebben met dat het té heftig was om te bevatten dat je je er bewust al dan niet onbewust voor afgesloten hebt? Uit een soort zelfbescherming?
Ik hoop maar dat het zoiets is. Ik hoop het voor je.

Waar blijft anders je moederhart bij de vader en moeder die hun 3 kinderen verloren bij de vliegtuigramp? Hun foto’s staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Een vader en moeder die al hun kinderen in een klap kwijt zijn! Hoezo je moederhart!? Waar dan?

Dapper

Beau eindigt met dat hij het dapper vindt dat je aan tafel bent gaan zitten om je verhaal te delen. Ik zelf zou dat dus nooit durven, aan een tafel zitten om mijn verhaal te doen waarvan ik weet dat ik zo ontzettend veel mensen over me heen krijg omdat ik ze gekwetst heb. Als ik na zo’n column al plaats had durven nemen, zou ik het in mijn broek hebben gedaan en met zweethanden en naar adem happend deze woorden meteen terug hebben genomen, meteen!

Want het was niet je bedoeling.

Lottie Mae Jones