Op 22 januari 2017 werd ik aangereden door een auto die van links kwam (ik van rechts). Hij zag me niet en ik werd van links gegrepen. Met een gekke draai kwam ik richting de achterkant van de auto terecht. Het heftigste moment van dat ongeluk is voor mij dat ik waarneem dat hij me niet ziet, dat ik nog denk, ik moet achteruit en dat het dan al te laat is. Het is een heftige gebeurtenis, maar nadat ik in het ziekenhuis de uitslagen van alle foto’s kreeg dacht ik, nou daar ben ik goed vanaf gekomen.
Gewoon gekneusd dus. Ik had op verschillende plekken pijn, met name in mijn rechterheup, lies/ been, ribben, rug en schouder. Ik moest rust houden en als de pijn erger werd naar de huisarts gaan. Bij thuiskomst zei ik tegen mijn vriendin die bij me was; ‘ ik heb het gevoel dat er iets verkeerd zit, alsof er iets klem zit’, maar omdat alles zeer deed dacht ik nog; ach het zal wel gewoon door de kneuzingen komen. Ik heb twee dagen rust gehouden en toen vond ik het wel welletjes. Ik dacht; bewegen is sowieso goed en dus ging ik voor een paar uurtjes weer aan het werk. Ja ik had behoorlijk veel pijn, die schietend en stekend was, met uitstraling in mijn rechterbeen en soms ook links. Toen de pijn steeds meer toenam en ik ook een onophoudelijke krampende pijn kreeg, toen had ik toch mijn twijfels of ze niks over het hoofd hadden gezien.
Om jullie een intensief, vervelend en lang verhaal te besparen zal ik de afgelopen vijf maanden niet tot in detail met jullie delen. Wat ik wel graag wil delen is hoe het nu met me gaat. Dat antwoord is; ‘niet goed’. Nadat ik vier maanden heb aangegeven dat ik het gevoel had dat ik, zenuwpijn had, was er een waarnemend arts die me uiteindelijk doorverwees voor de MRI en daar kwam dan toch uit dat ik een ‘kapotte tussenwervelschijf’ had (het heeft een officiële naam maar ik zal de moeilijke woorden achterwege laten). Op basis van die diagnose bleek dat het revalidatiecentrum acht weken lang oefeningen en adviezen had gegeven die niet allemaal gunstig waren. Inmiddels is de vraag of de klachten enkel van de rug komen, of dat er ook nog iets mis is met de bekken of de rechterheup. Hiervoor krijg ik de komende tijd nog diverse onderzoeken.
Ik heb de afgelopen maanden gevochten als een leeuwin om toch wát te kunnen blijven doen qua werk, maar als ik dat al deed dan kon ik daarna bijna niet meer naar huis rijden van de pijn en lag ik de rest van de dag op bed, maar dat laatste daar sprak ik niet over en dat nam ik er dan gewoon bij. Want zoals jullie weten heb ik van mijn passie mijn werk gemaakt en dus is dat wat ik het liefste doe en daar heb je veel voor over.
Toch heb ik vorige week moeten besluiten om al mijn werkzaamheden neer te leggen. Daar waar mijn mentale kracht het eerst nog won van mijn fysieke klachten kan ik het gewoonweg niet meer opbrengen. De pijn is té heftig en onvoorspelbaar.
Ik heb tijd nodig gehad om te beseffen dat dit echt is, en eerlijk; voor mijn gevoel zijn er nog steeds dagen dat ik het niet besef. Dan wil ik doen alsof het er niet is, gewoon even op een terrasje zitten met een vriendin of zo, om soms vervolgens na een half uur te beseffen dat ik echt niet meer kan zitten en aan de barvrouw vraag of het okay is als ik binnen even op een van hun banken ga liggen.
Sommige dagen gaat het redelijk (dan heb ik ook pijn, maar is het hanteerbaar) en op andere dagen kan ik niks anders dan liggen. Mentaal heeft dit ook een behoorlijke impact op mij. Misschien is die nog wel veel groter dan ik soms aan mezelf wil toegeven, maar ik voel me onmachtig, onrustig en onzeker. Want voorlopig is er een gedeeltelijke diagnose die volgens de manueel therapeut wel een jaar (hoeft dus niet en daar ga ik ook niet vanuit!) kán vragen voor herstel (dan ben ik dus wel op de helft :)) en is het daarnaast dus de vraag wat er nog meer uit de onderzoeken komt en dus heb ik tot op heden geen zicht op wat er precies aan de hand is en dus ook niet op wanneer ik beter ben.
Toch vind ik ook dat ik niet mag klagen en zeuren. Gewoon, omdat het altijd nog veel erger kan, zoals bij mijn oud-collega. Die ik na jaren weer tegenkom, maar nu in de revalidatiekliniek. Omdat hij een hersenstam-infarct heeft gehad en het locked-in syndroom heeft (hij begrijpt alles maar kan niet meer praten) en verlamd is. We groeten elkaar wekelijks en soms maken we een praatje (hij via een stemcomputer). Het raakt me diep.
Ik ga er vooralsnog maar vanuit dat ik gewoon weer beter wordt. Wat is nou vijf maanden of een jaar denk ik dan? Die strenge stem in mij, die innerlijke criticus, die is er altijd. Die heeft me ver gebracht maar op sommige dagen zet ik die het liefste bij het grofvuil, want soms is het ook gewoon HEEL klote.
Ik werd aangereden, en de bestuurder, die zag me gewoonweg niet, hij kon er niks aan doen. Ik neem hem niks kwalijk, het was ook voor hem een heftige ervaring en het had net zo goed andersom kunnen zijn.
Ik, dat ongeduldige creatieve energieke persoontje, dat echt altijd 101 ideeën heeft, kan nu niet anders dan proberen geduldig te zijn, vertrouwen te hebben in mijn lijf en mijn creatieve plannen verder uit te werken op papier op de momenten dat dat gaat zodat ik weer knallend aan de slag kan straks.
Zoals jullie gezien hebben de afgelopen maanden blog en vlog ik op dit moment wel, omdat ik dat zelfs liggend kan en in mijn eigen tempo. Ik zal op mijn Fb-pagina dan ook zo divers mogelijk blijven posten, en jullie voorzien van leuke nieuwe outfits, blogs en vlogs…
Voor hen die met enige regelmaat vragen; joh Lottie wanneer is nou je event? Honestly? I don’t know, YET! Maar….
Geloof me, dat komt er! I’ll be back, bigger and better!
Nou, nu weten jullie het, hoe het echt gaat. Dank aan hen die me regelmatig pb’s sturen en niet altijd een antwoord hebben ontvangen; dank voor jullie betrokkenheid en interesse, écht.
Tot gauw!
Lot
No Comments