Graag neem ik je mee in de wonderlijke reis die heb gemaakt – en nog steeds maak – en nog steeds maak door het leven. Deze reis heeft me diep gevormd zowel als mens als professional. Ik leef en werk zoveel mogelijk op gevoel en vanuit mijn hart, met de beste intenties. Door de jaren heen heb ik geleerd steeds meer te vertrouwen op dat het leven – en het universum – vóór ons werkt, niet tegen ons.

Alles wat op je pad komt, hoe moeilijk of verdrietig ook, brengt je uiteindelijk precies waar je bedoeld bent te zijn. Terugkijkend op mijn leven voelt dat absoluut waar.

“Van buiten leek ik sterk en kleurrijk, van binnen vocht ik elke dag een stille strijd”

Zelf heb ik in mijn leven moeilijke tijden gekend. Als kind voelde ik me vaak onveilig en leerde ik al vroeg dat ik niet onvoorwaardelijk mocht zijn wie ik was. Jarenlang voelde ik me minderwaardig omdat ik gediscrimineerd werd op mijn uiterlijk. Als kind was ik niet dik, maar wel ‘lang’ voor mijn leeftijd en grover gebouwd. Daar werd ik op veroordeeld – en meermaals fysiek. Ik had het gevoel dat ik nergens bij hoorde en ik raakte vaak depressief en eenzaam.
Hierdoor worstelde ik met ‘mijn plek’ en mijn gevoel van bestaansrecht.

Toch kwamen er ook bijzondere kansen op mijn pad. In 2015 bracht ik als singer-songwriter mijn debuutalbum ‘Butterflies in Grey Skies’ uit, dat lovende recensies kreeg in binnen- en buitenland. Mijn single ‘Teddies’, waarin ik aandacht vroeg voor seksueel geweld in oorlogsgebieden, werd uitgeroepen tot ‘Demo van de dag’ op 3FM en bracht me op vele podia en radiostations.
Daarnaast werd ik al jong gescout als plussize model. Tien jaar later werd ik gevraagd voor een internationale campagne van een groot modemerk. Het was een tijd vol optredens, opdrachten, en mooie samenwerkingen. Ik gebruikte deze zichtbaarheid bewust om een lans te breken tegen stigmatisering en vooroordelen over dikke mensen. Daardoor kreeg ik de kans om mijn verhaal te delen in verschillende radio- en televisieprogramma’s, als spreker en ervaringsdeskundige. Na jaren van worsteling voelde het alsof mijn harde werken werd gezien en beloond.

“Het liep anders.”

Hoewel alles me voor de wind ging en ik zelfs mijn eerste eigen Like a Lot-event op de planning had staan, liep het plots anders. In 2017 raakte ik betrokken bij een verkeersongeval. Het ongeluk zelf leek op het eerste gezicht niet heel ernstig, maar de gevolgen hiervan bleken groot. Ik moest een aantal jaar revalideren en wist lange tijd niet of – en hoe – ik ooit volledig zou herstellen. Op slechte dagen kon ik maar vijf minuten aan tafel zitten. Op een podium staan leek ondenkbaar. Ik verloor het vertrouwen in mijn lichaam en het leven. Ik was óntzéttend boos. Ik wilde controle en zocht wanhopig naar een arts met een plan dat ik kon ‘uitvoeren’ zodat ik weer verder kon – zoals ik altijd had gedaan: rationeel en met hard werken.

Tijdens de behandelingen bij mijn bekkenbehandelaar gebeurde iets onverwachts. Hij merkte op dat ik ‘vertrok’ uit mijn lichaam zodra hij een mobilisatietechniek toepaste. Ik begreep er niets van. Ik was er toch gewoon? Hij verwees me door naar een haptotherapeut en zei: ‘Probeer het niet te snappen. Ga er gewoon een paar keer heen en kijk wat je erbij voelt.’

De eerste keer dat zij me vroeg om met mijn aandacht naar haar hand te komen die op mijn rug lag dacht ik alleen maar: hoe doe je dat? Ik leefde volledig in mijn hoofd. Langzaam begon ik te ontdekken wat mijn bekkenbehandelaar bedoelde: ik was zelden aanwezig in mijn lijf, of misschien was ik er zelfs nog nooit geweest. Ik vluchtte voor pijn – niet alleen tijdens behandelingen maar waarschijnlijk al mijn hele leven voor wat er diep vanbinnen voelbaar was.

“Mijn lichaam sprak, al die tijd al.”

In deze jaren leerde ik meer dan ooit hoe krachtig de taal van ons lichaam is. Beetje bij beetje ontdekte ik dat verbinding maken met wat in je lijf aandacht vraag – er naar toe gaan in plaats van ervan wegvluchten – ongelooflijk veel in beweging zet. Er kwamen emoties naar boven die ik met mijn hoofd niet kon verklaren, maar die er wel waren.

Waar ik eerder vooral vijandig tegenover mijn lijf stond omdat ik al van jongs af aan blessures had die me tegenhielden te doen wat ik wilde doen, kon ik het alleen maar met hardheid benaderen. Ik pushte mezelf continue over mijn grenzen, omdat ik niet wilde opgeven. Ik sportte ‘op wilskracht’, vastbesloten het stigma van de dikke vrouw die niet sport en snel opgeeft te weerleggen. Zo ging ik jarenlang voorbij aan wat mijn lichaam werkelijk nodig had. Geen enkele sportcoach of medisch fysiotherapeut legde de link tussen lichamelijke klachten en opgeslagen trauma. Als je me dit tien jaar eerder had verteld, had ik het zweverig genoemd. Nu weet ik: het lichaam liegt niet.

Hoe donker en zwaar deze periode ook was, ze heeft me als mens én professional diep verrijkt. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat de meeste wijsheid en kennis niet in ons hoofd zit, maar in ons lijf. Zoals psychiater Bessel van der Kolk het zegt in zijn boek ‘The Body Keeps The Score: ons lichaam interpreteert niet – het vertelt alleen de waarheid.

‘De meest rijke inzichten zijn die, die we niet kunnen verklaren maar wel voelen’

Hoewel ik door zowel mijn persoonlijke ervaring als mijn opgedane ervaring als professional er op een gegeven moment van overtuigd was dat ons lichaam altijd de waarheid spreekt én nooit zonder reden soms aandacht vraagt, kwam mijn kennismaking met familieopstellingen precies op het juiste moment. Wónderlijk, prachtig maar bovenal heel krachtig vond ik het. Het was lastig uit te leggen aan mijn omgeving wat ik er vond, omdat het zich gewoonweg moeilijk in woorden laat vangen. Toch wist ik meteen; híer wil ik me als professional verder in scholen. Vooral omdat het zichtbaar maakt wat we niet altijd met ons hoofd kunnen verklaren, maar vanbinnen wel voelen. Het bracht inzichten in vastzittende patronen, loyaliteiten, trauma’s of conditioneringen. Door verschillende interventies tijdens zo’n opstelling ontstond ruimte die bijdroeg aan het volgen van mijn eigen beweging, het leiden van mijn eigen leven. Ik zag welke patronen mij vormden, waar ze hun oorsprong hadden en wat ik daarvan bij een ander mocht laten.

Mijn pad was geen gladgestreken rechte weg en precies dát heb ik leren omarmen. Of het nu gaat om mijn fysieke voorkomen, mijn kleurrijkheid of mijn gevoeligheid; wat me ooit anders liet voelen, is nu mijn kracht. Het maakt dat ik met een open hart en zonder oordeel kan kijken, juist naar dat wat niet binnen de ‘standaard kaders’ past.

Ik leef en werk op gevoel en durf me te verbinden met pijn, maar ben ook gewoon mens – iemand die soms liever even wegkijkt. Juist daardoor weet ik hoe moedig het is als je besluit een stap te zetten om iets te willen veranderen of doorbreken. En precies die moed begeleid ik. Met volle aandacht en oprechte betrokkenheid.

Fijn je te ontmoeten.
Liefs,