Het is geen nieuws meer als ik zeg dat het leven er van de meeste mensen op social media vaak veel rooskleuriger uit ziet dan het daadwerkelijk is. Ik blijf dat toch lastig vinden en probeer me daartoe niet te laten verleiden. Natuurlijk gooi ik zo nu en dan wel eens een filtertje over een foto, maar toch is dat voor mij echt iets heel anders dan je vet-rol ‘weg-shoppen’. Een filter gaat wat mij betreft vaak over kleur- en lichtgebruik, soms omdat ik het mooi vind dat kleuren elkaar contrasteren, maar niet omdat mijn huid er dan beter uit ziet. Nou ben ik gelukkig gezegend met een egale huid, maar zelfs als dat niet zo was dan geloof ik echt in perfecte imperfecties. Je juist laten zien zoals je bent, met ALLES wat daarbij hoort… dat vind ik oprecht heel mooi, ontwapenend zelfs!
Vorig jaar plaatste ik mezelf in mijn bikini online op mijn ‘socials’ en het was overweldigend hoeveel reacties ik daar op kreeg. Mensen schreven dat ze het zo ‘dapper’ vonden, dat ik een voorbeeld was en meer van dat soort dingen. Natuurlijk is dat leuk om te horen, maar het had tegelijkertijd ook wat triestigs! Namelijk: het is tegenwoordig helemaal niet meer ‘gewoon’ om met je ‘niet-beach-body’ op de foto te gaan, laat staan deze online te plaatsen zonder filter of photoshop etc. En erger nog, dat je niet persé in bikini online wilt snap ik nog, maar zelfs elke pukkel op je gezicht moet worden ‘weggeshopt’!
Authentieke kenmerken
In mijn geval heb ik niet alleen geen beach-body maar heb ik ook nog 2 zwembandjes, ‘chicken-wing-armen’, dikke bovenbenen met cellulitis en als je het precies wilt weten: ja ik heb ook nog een paar spataderen, om tenslotte dat volumieuze achterwerk ook niet uit te vlakken. Ik zou het tof vinden als steeds meer mensen het aandurven om mensen te inspireren of te stimuleren om dicht bij de waarheid te blijven en je perfecte imperfecties te laten zien. Omdat ik geloof dat we alleen dán een nieuwe weg inslaan. We zullen authenticiteit en tegelijkertijd universele imperfecties van elkaar zien die ons het gevoel geven dat we zo allemaal onze plussen en ‘minnen’ hebben en dus ‘perfect’ zijn, of tenminste niet meer of minder dan een ander. Zoals mijn postuur kenmerkend voor mij is net als mijn rode haar, zo kan een strak getraind sportlijf eveneens het authentieke kenmerk van iemand zijn, het gaat om hetgeen eenieder uniek maakt, dat moet je zien, snappen en dan uitdragen.
Ik vind mijn bovenbenen niet de allermooiste die ik ken, zeker niet, maar toch horen ze bij mij, precies zoals ze zijn! Gewoonweg omdat ze me al die jaren gedragen hebben en regelmatig over een ‘bumpy-road’, omdat ze gezond zijn en me nog steeds dragen! Ik omarm ze en ben dankbaar voor mijn bovenbenen, met spekkies, putjes en spataderen, ze horen bij mij.
Toch is het niet zo dat mensen enkel online ‘fake-face’ laten zien, ook mensen die (gedeeltelijk) hun brood verdienen met bloggen en vloggen hebben er soms een handje van om zichzelf van een hele andere kant te presenteren als je ze in ‘reallife’ ontmoet, of soms zelfs tegenkomt bij een samenwerking voor een merk of bedrijf. Het is bizar om te ontdekken hoeveel ellebogen er soms ‘meedoen’. En om eerlijk te zijn, met mensen bedoel ik eigenlijk ‘vrouwen’. Het geeft me stof tot nadenken. Hoe komt dat toch?
Biologische factor
De wereld van fashion, beauty en lifestyle is bezaaid met vrouwen en mijn ervaring is dat men onderling regelmatig jaloezie kent. Geen vrouw die dat zal toegeven, maar dat hoeft ook niet, want onderzoek heeft aangetoond, dat dit genetisch bepaald is.
Vanuit de biologie is het zo dat het mannetje op zoek gaat naar het mooiste vrouwtje want, met het mooiste vrouwtje zou vruchtbaarder zijn en hiermee kan hij zich dus voortplanten. (Bron: Dr. Pieternel Dijkstra)
Als we dit doortrekken, willen wij vrouwen, allemaal de mooiste, uniekste, vindingrijkste, bekendste en bovenal de leukste zijn van iedereen en willen we graag gezien en opgemerkt worden. Als we onze onderkinnen dan wat ‘wegshoppen’ dan komen we in ieder geval in de buurt van ‘de mooiste’ en als we minimaal 500 likes op een foto krijgen, dan kunnen we zeggen dat we in ieder geval ‘gezien’ worden en dat geeft ons dan het idee dat we een bepaalde bekendheid hebben, en door die bekendheid hebben we werk en zijn we dus ‘vruchtbaar’.
Het is geen geheim maar met de komst van social media is nog meer zichtbaar geworden hoe leuk, goed, mooi en bekend je collega is. En dus is er nog sneller prikkeling voor jaloezie.
Het ‘jammere’ van dit alles is bijvoorbeeld in de ‘plussize-blogger-wereld’ veel blogsters hetzelfde doel voor ogen hebben. Namelijk vrouwen met een maatje meer inspireren, stimuleren en motiveren om zich happy te voelen en mooi. Om te laten zien dat het echt onnodig is om je te schamen voor je rondingen en ook dat je gewoon jezelf mag zijn!
Leeg
Maar wat is ‘jezelf’ als we ons online (en soms dus ook offline) anders voordoen dan we zijn? Ik ben geen heilige, ben vast niet altijd aardig, en wil net als ieder ander ook gezien en geliefd worden. Ik vind het fijn als mijn volgers enthousiast worden van wat ik doe, toch kan ik dat enthousiasme alleen oprecht voelen als men me waardeert om wie ik écht ben. Niet om wat ik gepresteerd heb en nog minder om mijn strak ‘geshopte’ benen. Daar zou ik heel ongelukkig van worden. Het zou leeg voelen.
Ik hoop dat deze blog er aan kan bijdragen dat we zowel on- als offline onze onzekerheden en imperfecties wat meer zullen delen. Dat we onthouden dat iedereen een verhaal heeft en dat we met al onze imperfecties, een stuk meer op elkaar lijken dan we denken.
Liefs Lottie
No Comments